Menu
Je mag zeggen over “eigen lof” wat je wil, maar wanneer je erin slaagt om ruim 150 mensen samen te brengen voor een zeer gesmaakt Kerstconcert, mag je daar best wel fier op zijn. En dan zeker wanneer dit concert plaats vindt in een periode met een rijk aanbod aan andere al dan niet muzikale evenementen.
We waren eigenlijk niet van plan om dit jaar al opnieuw concerten te organiseren. Nee, we dachten eerder aan een klassiek zomerfestival in 2023. Midden juli van dit jaar kwamen we daarom samen met de Tiense schepen van cultuur, om te polsen naar beschikbare weekends en het was tijdens dit gesprek dat we vermeldden dat we volgend jaar misschien ook wel voor een kerstconcert konden zorgen. Waarop we de vraag kregen van de schepen zelf of we dat al in 2022 wilden doen. En wat antwoord je dan, wanneer je een dergelijke vraag van een verkozene van je stad krijgt? Natuurlijk zeiden we “ja”.
Onze keuze van het ensemble dat we hoopten te boeken -het Hildebrandt Consort– was heel eenvoudig. We hadden eerder al samengewerkt met de muzikale leider en de violiste van het ensemble -Wouter Dekoninck en Madoka Nakamaru respectievelijk-, een samenwerking die niet alleen heel vlot verliep, maar ook zeer door het publiek werd gewaardeerd.
Het was alleen maar een kwestie van de juiste datum te prikken. De medewerkers van de stad Tienen hadden ons 2 mogelijke datums gegeven waarop er geen overlappende activiteiten met muziek zouden zijn, waarvan één niet praktisch haalbaar was en de andere, gelukkig, ook voor het Hildebrandt Consort paste.
Aan het organiseren van een concert gaat heel wat werk vooraf. We bouwden een eigen ticketing systeem (weliswaar met bestaande componenten) zodat het publiek bij de aankoop van tickets geen onaangename extra kost te wachten stond. We zorgden voor posters en flyers, waarvan de grote meerderheid door Sabine, één van onze vrijwilligers, werd verspreid.
We contacteerden de lokale pers en waren blij om een artikel te zien verschijnen in Het Nieuwsblad, en een vermelding in Tienen Actueel.
We ontwierpen het gratis programmablaadje en konden hierbij rekenen op de vriendelijke medewerking van Vistaprint om ons ontwerp wat bij te sturen en te verbeteren.
Voor de dag van het concert zelf, bestelden we koffie, thee en frisdrank voor het ensemble bij Dragon Roast, en het geschenk na het concert voor de artiesten, onze vrijwilligers (Sabine en Peter), de fotograaf (Frank) en de koster (Vianney) bestelden we bij Pralibel. Voor het avondeten reserveerden we een tafel bij Grand Mère, een sympathiek en lekker restaurant vlak bij de kerk. En we boekten ook Frank Emmers, een professionele fotograaf die voor en tijdens het concert heel wat prachtige foto’s heeft gemaakt. De foto’s in dit artikel zijn overigens allemaal door Frank gemaakt.
En dan was het zo ver! De dag van het concert! Een dag waarop de wet van Murphy zich liet gelden. We ondervonden dat een orgel een delicaat instrument is, wat de namiddag toch enigszins anders deed verlopen dan we gedacht hadden. Gelukkig trotseerde orgel- en klavecimbelbouwer Stijn Dekoninck de files rond Brussel om ons een nieuw orgel te bezorgen. We pasten onze planning voor de namiddag aan en de repetities konden beginnen.
Terwijl het publiek al nieuwsgierig aan het binnenstromen was, kreeg het orgel een finale stembeurt en dan -slechts enkele minuutjes later dan voorzien- ging het concert van start.
Dit blog artikel heet wel “Eigen lof …”, maar uiteindelijk komt alle lof toe aan de artiesten die gedurende concerten het beste van zichzelf geven. Als organisator faciliteer je alleen maar het moment waarop artiesten en publiek elkaar in de muziek ontmoeten.
Ook voor de artiesten gaat er aan een concert heel veel werk vooraf. Behalve de repetities is er ook de samenstelling van het programma, de keuze van de muziek die gebracht wordt. Die keuze kan door verschillende factoren bepaald worden, gaande van langere werken van één componist, naar een een opvolging van stukken van verschillende componisten, misschien zelfs in verschillende stijlen. Maar er is doorgaans wel een rode draad die alle stukken met elkaar verbindt.
De rode draad doorheen “ons” concert was, zo lichtte Wouter Dekoninck toe, het thema “pandemie”. De gekozen stukken werden geschreven in een periode waarin de pest grote delen van Europa in zijn greep hield en heel wat slachtoffers maakte. Enkele van de componisten wiens werk gebracht werd, verloren familieleden en vrienden aan de vreselijke ziekte. En toch ging hun werk niet over pijn en verdriet, maar over hoop op een lichtpunt in de duisternis, over uitkijken naar een moment waarin alle zorgen heel even achterwege konden blijven en de mensen samen (Kerstmis) konden vieren. Het was een thema waar we, nadat de recente corona pandemie heel wat levens verwoestte, ons konden in terugvinden en de muziek herinnerde ons er aan dat we niet alleen waren in ons verlies.
Het programma was daarenboven een weloverwogen afwisseling van instrumentale en vocale muziek. Hierbij werd zowel gekozen voor stukken die elk van de instrumenten en de zang apart op de voorgrond zetten, als voor stukken waarin instrumenten en zang elkaar aanvulden.
Hoewel de muziek door verschillende componisten werd geschreven, vormde het concert één sluitend geheel dat aanvoelde alsof het van de hand van dezelfde grootmeester kwam. Deze eenheid in de afwisseling is wat ons betreft één van de dingen die dit programma briljant heeft gemaakt. Samen met een even briljante, gepassioneerde uitvoering door sopraan Sarah Van Mol, violiste Madoka Nakamaru, gambiste Rebecca Lefèvre en natuurlijk organist Wouter Dekoninck.
We kozen voor ons eerste kerstconcert heel bewust voor het Hildebrandt Consort en toch wisten zij ons nog steeds aangenaam te verrassen.
(*) Alle foto’s: Frank Emmers