Händel's Solomon in Namen

Namur Concert Hall – Grand Manège, Namen

28 juli 2022

We begonnen de maand juli met Acis and Galatea en we sloten ze af met Solomon, het eerste een ‘kleine opera’ of een masque, het tweede een oratorium maar allebei van de hand van Georg Friedrich Händel. Wie mij een beetje kent weet dat ik Händel al heel lang tot één van mijn favoriete componisten reken. Met twee van zijn grootste meesterwerken uitgevoerd op enkele weken tijd, voelde ik me als een kind in een speelgoedwinkel! 

De 'Grand Manège'

De voorstelling vond plaats in de Grand Manège, een zeer vlot bereikbare concert hal die nog niet zo lang geleden volledig opnieuw werd ingericht. In vergelijking met de Eglise Saint-Loup waar we 3 jaar geleden een voorstelling van Saul, ook van Händel, bijwoonden, oogt deze zaal niet meteen mooi. Maar bij de herinrichting heeft men er alles aan gedaan om de akoestiek van deze gigantische hal te optimaliseren, en dat heeft duidelijk vruchten afgeworpen. Ook qua zitplaatsen werd de nodige aandacht besteed aan het zitcomfort van de toeschouwers: zelfs voor wie wat groter is dan gemiddeld, is er meer dan voldoende beenruimte voorzien, en dat maakt de belevenis van een concert dat toch wel enkele uren kan duren, alleen maar aangenamer. 

Solomon in Namen - Voor het concert
Nieuwsgierig uitkijkend naar de uitvoering van Solomon in Namen.

Bij mijn aankomst merkte ik onmiddellijk de man op die de programmaboekjes verkocht. Voor amper 5 euro kreeg ik een zeer luxueus boekje van 32 bladzijden boordevol informatie over Solomon zelf, én met de teksten van alle recitatieven, aria’s en koorstukken in het originele oud Engels en vertaling in het Frans. Er was ook een QR-code voorzien die toegang geeft tot de online versie van het boekje. Goed om weten voor volgend jaar.

De eerste inleiding van het concert, met het obligate dankwoord aan iedereen die had meegewerkt aan de verwezenlijking van dit evenement, duurde naar mijn mening een beetje te lang. Maar dat ligt wellicht ook wel wat aan mijn ietwat ongeduldige natuur. De tweede inleiding kwam van de dirigent, Leonardo Garcia Alarcón, die ons wat meer achtergrondinformatie gaf over het concert en de componist. Hij vertelde ook dat dit concert opgenomen werd en vroeg met een vriendelijke glimlach om telefoons op stil te zetten én om met het applaus te wachten tot het einde van de tweede en het einde van de derde akte. Meteen wisten we ook dat er na de tweede akte een korte pauze zou volgen. En dan kon het concert beginnen!

De dansende dirigent

Het is altijd een plezier om Leonardo Garcia Alarcón aan het werk te zien. Waar de meeste dirigenten voornamelijk hun handen gebruiken om een orkest te begeleiden, gebruikt Garcia Alarcón zo goed als zijn ganse lichaam en lijkt het wel alsof hij op de muziek staat te dansen. Of andersom, het is de muziek die zijn dans volgt. Daarbij stralen zijn enthousiasme en zijn liefde voor het werk dat hij brengt niet alleen af op het orkest, het koor en de solisten maar ook op het publiek.

Welverdiend applaus voor solisten, orkest, koor en dirigent
Een meer dan verdiende staande ovatie voor de dirigent, de solisten, het orkest en het koor. (Foto: Cavema- Gabriel Balaguera)

Van de eerste tot de laatste noot heb ik genoten van dit concert. En ik was ook heel aangenaam verrast, en dat niet alleen door de uitmuntende kwaliteit van de uitvoering die mijn -hooggespannen- verwachtingen ruim overtrof. Ik kende Solomon immers vrij goed, of tenminste, zo dacht ik toch, op basis van de CD-uitvoering van John Elliot Gardiner die ik lang geleden kocht en sindsdien vaak heb beluisterd. Alleen bleek nu dat John Elliot Gardiner een ietwat ingekorte versie van Händel’s werk heeft opgenomen, waarbij enkele stukken werden weggelaten en sommige andere wat van plaats werden veranderd in het geheel. Ik was dus wat verbaasd wanneer het koor het Praise the Lord  inzette dat op de CD van Elliot Gardiner de finale is, terwijl het afscheid van de koningin van Sheba nog niet aan bod was gekomen. Maar de muziek ging verder, de koningin vertrok, zich afvragend of de zon de hemel nog met haar stralen zou kleuren, en er kwam een finale The name of the wicked die ik nog niet eerder had gehoord.

Na een daverend en meer dan verdiend applaus, volgde een encore en kregen we de finale opnieuw te horen. Al bij al, een prestatie om “u” tegen te zeggen van de dirigent, de solisten (*), het Millenium Orchestra en het Choeur de Chambre de Namur. Even had ik zin om na de encore “we want more” te scanderen, maar het was al bijna half twaalf en ik had nog een stevige rit naar huis. Trouwens, als ik even geduld uitoefen, komt de opname van dit concert op CD uit, en kan ik er nog zo veel van nagenieten als ik wel. En geloof me, dat gaat héél erg veel zijn!

Nog enkele foto's (**)

(*) De solisten waren Christopher Lowrey (Solomon), Ana Maria Labin (koningin van Sheba en eerste prostituée), Gwendoline Blondeel (koningin en tweede prostituée), Matthew Newlon (Zadok) en Andreas Wolf (een Leviet).

(**) Foto’s Cavema – Gabriel Balaguera, met dank aan het Choeur de Chambre de Namur.