Menu
Tijdens zijn concert op 5 november 2023 bracht de pianist Marco Mantovani een gewaagde maar geslaagde combinatie van muziek van Bach, Schumann en Holliger. Als locatie kozen we voor dit concert voor de Sint-Rochuskapel in Hoegaarden, de late 18de eeuwse kapel van het klooster Mariadal die meteen voor een warme, intieme sfeer zorgde.
Ik geef toe dat ik me zowel geïntrigeerd als een beetje nerveus voelde wanneer pianist Marco Mantovani ons een programma voorstelde waarin hij de barokke klanken van Bach zou laten samensmelten met het postmoderne werk van Holliger, een componist waar ik tot dat moment zelfs nog nooit van had gehoord! Maar één van de vele redenen waarom we met Klassiek in de Kapel begonnen zijn, is om zelf ook “nieuwe” muziek te leren kennen en onze muzikale horizonten daardoor te verruimen.
Mantovani ging trouwens nog een stap verder. Hij selecteerd twee muziekstukken die meer dan 250 jaar na elkaar werden geschreven, en verweefde ze tot één geheel, waarbij een derde werk, Blumenstück op. 19 van Schumann, de twee ‘uitersten’ tegemoet kwam en samen bracht.
Opmerkelijk was daarbij dat tijdens de eerste helft van het concert, vooral het verschil tussen Bach en Holliger heel sterk in de verf werd gezet. Hoewel de Partita in e mineur van Bach een profaan stuk is, klonk Bach, zoals steeds, hemels, terwijl de stukken uit de Partita (199) van Holliger hard op de grond leken te stampen. Dan kwam de dromerige Schumann, met zijn bloemen, om het tweede deel van het concert in te luiden. En tijdens dat tweede deel, vonden Bach en Holliger, elk in hun eigen stijl, elkaar terug.
Daarbij moet het gezegd, het was geen programma dat om het even welke pianist zou aandurven. Of aankunnen!
Mantovani wist opmerkelijk goed de klank van Bach’s muziek te reproduceren alsof hij niet achter een piano zat, maar eerder achter een klavecimbel. De heldere pianotonen waren nog steeds aanwezig, maar ze kregen een meer ‘geplukte’ klank, in lijn met het karakter van een klavecimbel. Met Holliger doorkruiste Mantiovani niet alleen het volledige bereik van de piano met zijn toetsenbord, hij bespeelde zijn instrument ook door te de snaren tokkelen en te strijken, of door zelfs maar met de pedalen te ‘spelen’ zonder de toetsen of de snaren aan te raken. Ik was lang niet de enige die met verwondering zat te kijken en te luisteren naar de klanken die Mantovani uit de pianno haalde.
Het enthousiaste applaus wanneer de laatste noot van Holliger uitdoofde, was dan ook een terechte uiting van de bewondering voor een jonge pianist en de ongeziene beheersing van zijn instrument. Als encore trakteerde hij ons nog op een klein stukje uit het gigantische repertoire van Bach.
In het gezellige kader van de Sint-Rochuskapel kon het moeilijk anders dan dat we nog wat bleven napraten. De zusters boden onze gasten en ons een zelf-gemaakt Val Virginal wafeltje aan, een wafeltje dat een bijzondere band heeft met het klooster. De naam Val Virginal is namelijk de (oude) Franse naam voor het klooster Mariadal, en het is daar dat de paters een kruidenlikeur ontwikkelden die ze meteen naar hun klooster vernoemden. De zusters voegden een beetje van deze toch wel sterke likeur toe aan het deeg om wafels mee te bakken, en creëerden op die manier hun eigen gewaagde maar geslaagde combinatie.
Dat de wafeltjes goed gesmaakt werden bleek trouwens aan de vele mensen die ook een pakje kochten. Voor het goede doel, want de opbrengst gaat naar het onderhoud en vooral het behoud van het de kapel en het klooster.
Natuurlijk deden we dit allemaal niet alleen. Behalve op het warme welkom en de steun van de zusters en de Vrienden van Sint-Rochus, konden we ook rekenen op onze vrijwilligers Peter, Johnny en Yingja. De drankjes, daar zorgde zoals steeds Dragon Roast voor en de lunch waar Marco, onze vrijwilligers en wijzelf na het concert van genoten, die werd vakkundig voorbereid door Street Food. Voor de prachtige foto’s danken we Frank Emmers en voor het warme applaus, onze gasten.
(*) Alle foto’s: Frank Emmers