Menu
Afgelopen week kregen we van het Choeur de Chambre de Namur een prachtig, haast koninklijk geschenk: twee tickets voor de uitvoering van Armide ou La Jérusalem Délivrée van Philippe d’Orleans, een zoon van de jongere broer van Lodewijk XIV. Behalve staatsman, diplomaat en aan het begin van de 18de eeuw ook enige tijd regent voor de toen minderjarige Lodewijk XV, was Philippe, net zoals zoveel andere leden van de koninklijke familie, ook actief bezig met muziek. Zo studeerde hij compositieleer bij niemand minder dan Marc-Antoine Charpentier en viola bij Antoine Fouqueray.
Zijn eerste opera, Philomée componeerde hij met de hulp van Charpentier en werd voor de eerste keer uitgevoerd in zijn kasteel te Fontainebleau in 1694. In 1705 volgde Penthée en in 1712 waagde hij zich aan een opera gebaseerd op een 16de eeuws gedicht dat eerder ook al door Luly as thema voor één van zijn opera’s gebruikt was : La Suite Armide ou La Jérusalem Délivrée. Met dit werk ontpopt Philippe d’Orleans zich tot een volwaardig componist en het is dan ook meer dan terecht dat L’Armide opnieuw de nodige aandacht krijgt.
Dat L’Armide op 30 juni in Namen uitgevoerd zou worden, dat wisten we al, want we hadden dit concert, samen met tal van andere die deel uitmaken van het Festival Musical de Namur ingegeven in onze Agenda Klassieke Muziek. Of we er naartoe zouden kunnen gaan was, omwille van toch wel ingrijpende verbouwingen aan huis, niet helemaal zeker en dus had ik de boeking uitgesteld. Tot ik vorige week de post van het Choeur de Chambre de Namur op Facebook vond, waarinze 2 tickets voor dit concert verlootten. Nu ben ik niet iemand die gemakkelijk dingen wint, maar ik dacht ‘ach, waarom niet’, en dus tagde ik Conny in de commentaar van hun post, en deelde ik hem zowel privé als op de Facebook pagina van Klassiek in de Kapel zelf. Mijn verbazing was dan ook groot wanneer ik het bericht ontving dat ik de twee tickets gewonnen had.
Ik ‘kende’ de Grand Manège in Namen nog van vorig jaar, toen ik er de uitvoering van Händel’s Solomon bijwoonde. Sinds vorig jaar werd de toen nog betonnen muur afgewerkt met houten panelen die niet alleen bijdragen tot een warmere sfeer in de concertzaal, maar ook tot een betere akoestiek. Niet dat die vorig jaar niet goed was. Integendeel. Maar met de houten wanden is de akoestiek nét dat tikkeltje meer, en ik vermoed dat ook de artiesten op het podium daar blij mee zullen geweest zijn.
Over de artiesten gesproken, terwijl ze plaatsnamen en hun instrumenten stemden, zagen we ook niemand minder dan Nele Vertommen, onder meer bekend van Musica Gloria, tussen de orkestleden en we maakten van de pauze later op de avond gebruik om even een korte babbel met haar te slaan. Over het concert van de avond, maar ook over ons eigen concert, De Chandos Anthems van G.F.Händel dat Musica Gloria op 6 augustus zal brengen.
Maar we hadden het over het concert in de Grand Manège op 30 juni. Net zoals zovele anderen hadden we nog nooit van de Suite d’Armide ou la Jérusalem délivrée gehoord, en dat was ook normaal, want deze opera in 5 delen was sinds de vroege 18de eeuw in de vergetelheid geraakt. Tot het Choeur de Chambre de Namur en dirigent Leonardo Garcia Alarcón het herontdekten. Kan je je voorstellen? De aanwezigen in de zalen waren -op de musici tijdens de repetities na- de eersten in meer dan 300 jaar om dit stuk te horen. Ik voelde me een beetje zoals een archeoloog die voor het eerst in eeuwen een monument betreedt!
Garcia Alarcón had het zichzelf overigens niet gemakkelijk gemaakt want -net zoals dat vroeger meer gebruikelijk was- dirigeerde hij niet alleen, hij speelde ook een aantal stukken op het klavecimbel. Niet dat dat hem ervan weerhield om zijn enthousiasme naar de musici en het publiek in de zaal toe te projecteren. We zeiden het in onze post over de uitvoering van Händels Solomon vorig jaar al: het is altijd een plezier om deze dirigent aan het werk te zien en het lijkt vaak wel dat hij staat te dansen terwijl hij dirigeert en speelt. En dat is zodanig meeslepend dat het zelfs voor mij bij momenten heel moeilijk was om niet op de muziek mee te bewegen!
De opera zelf was prachtig en vertelde -hoe kan het ook anders?- een verhaal van liefde, verraad, haat en vergeving. De muziek was herkenbaar latere barok en het is duidelijk dat Philippe d’Orléans, ondanks zijn staatsbezigheden, ook een goede leerling was van Charpentier en andere musici van zijn tijd. Hoewel je bij een opera een dramatische voorstelling verwacht, waarbij de zangers ook ‘acteren’, was dat bij deze voorstelling niet het geval. De ‘hoofdrolspelers’ zaten achter het koor en kwamen, wanneer zij aan de beurt waren, perfect getimed naar het podium om hun deel te brengen.
Alles bij elkaar was dit een schitterende voorstelling, en het minutenlange applaus, gevolgd door een encore en nog meer applaus, was dan ook meer dan verdiend. We keken ook even in het programma voor de zomer ’23 en het seizoen 23/24 in de Grand Manège en het ziet er naar uit dat we nog vaak naar Namen zullen gaan.