Menu
Wanneer Mozart‘s Requiem in de Grand Manège in Namen wordt uitgevoerd, dan willen wij uiteraard van de partij zijn, want een meesterwerk als dit verdient het om in een prachtig klinkende zaal als dit uitgevoerd te worden. En ook deze keer was het de rit en de zoektocht naar een parkeerplaatsje meer dan waard.
In een eerder blog artikel zei ik het al, het ziet er naar uit dat we dit seizoen regelmatig naar Namen zullen trekken om er één van de vele concerten bij te wonen in de Grand Manège. Vorige week woonden we er al Händel Enchantresses bij met Sandrine Piau en Les Paladins en deze week was het de beurt aan een uitvoering van het Requiem van Mozart door het Choeur de Chambre de Namur en Le Concert de la Loge onder leiding van Julien Chauvin. Tussen de solisten herkenden we bas Andreas Wolf van de uitvoering van Theordora die we eerder dit jaar bijwoonden, maar ook sopranen Julia Lezhneva, Eva Zaïcik en tenor Mauro Peter.
De avond ging, na een korte inleiding, van start met een ander werk van Mozart, zijn Vioolconcerto in G (K. 216), dat hij reeds op zijn 19de componeerde. Heel gepast, want zo bleef de avond in het teken van de componist en kregen we als publiek een coherent geheel aan muziek gepresenteerd.
Het is natuurlijk altijd interessant om tijdens een concert gewijd aan één van de meest beroemde meesterwerken uit de Westerse klassieke muziek, ook andere stukken te ontdekken -voor de concerten die we zelf organiseren zijn we vaak op zoek naar deze combinatie van bekend en minder bekend, zo lang de stukken muzikaal bij elkaar passen- maar met een immens oeuvre als dat van Mozart is dat geen noodzaak.
De veel te jong overleden grootmeester pende immers zoveel muziek neer, dat je als ensemble altijd wel wat kan spelen dat bij het publiek minder bekend is. Zo was ook dit vioolconcerto, waarin de hand van Mozart herkenbaar maar toch nog steeds verrassend was, voor mij alvast een stuk dat ik nog niet kende.
Wat kan ik nog vertellen over de uitvoering van het Requiem zelf? Dat het prachtig was.
Van het Introitus: Requiem aeternam over het magistrale Dies Irae, het meeslepende Confutatis naar het weemoedige Lacrimosa om dan via het Offertorium, het Sanctus, het Benedictus en het Agnus Dei naar het magsitrale einde, de Communio: Lux aeternae te gaan, het was één lang kippenvelmoment. En dat lag niet alleen aan de artiesten die vanop het podium het beste van zichzelf én van Mozart gaven, maar ook aan de zaal die de muziek op sublieme wijze naar het publiek toe projecteerde.
Na het Offertorium bleef het publiek nog heel even stil, nagenietend van het werk, vooraleer het in een minutenlang, oorverdovend en boven alles meer dan welverdiend applaus losbarstte. Het was een heerlijke avond, die helaas ten einde kwam. Maar van de muziek, daar blijven we van nagenieten.