Categorie: Opinie

Een tetrachord is een reeks van vier tonen die zich over een interval van een kwart verspreiden, zoals bijvoorbeeld de noten in een majeur- of mineurtoonladder. In de westerse klassieke muziek wordt een tetrachord vaak als bouwsteen gebruikt voor het vormen van toonladders. Er zijn verschillende soorten tetrachorden, afhankelijk van de toonafstanden tussen de noten. Bijvoorbeeld, in de majeur toonladder bestaat het tetrachord uit de tonen: 1-2-3-4 (bijvoorbeeld C-D-E-F in de C-majeur toonladder).

Daarnaast kunnen tetrachorden conjonct en disjonct zijn. Een conjonct tetrachord heeft opeenvolgende tonen die direct naast elkaar liggen, zoals het voorbeeld C-D-E-F, waar de tonen zonder onderbreking aan elkaar verbonden zijn. In een disjonct tetrachord ligt er een grotere afstand tussen de eerste en laatste toon, waardoor er een interval van meer dan een kwart ontstaat. Een voorbeeld hiervan is wanneer een tetrachord uit de noten C-D-E-G bestaat, waar de toon F wordt overgeslagen en de volgende toon, G, verder verwijderd is van de E dan de vierde toon in een conjonct tetrachord. Disjoncte tetrachorden komen minder vaak voor in de basisstructuur van toonladders, maar ze spelen een rol in meer complexe muzikale opstellingen.

Monofonie is een muzikale tekstuur waarbij er slechts één enkele melodielijn klinkt, zonder begeleiding of harmonische ondersteuning. In de westerse muziekgeschiedenis is monofonie vooral kenmerkend voor de vroegste vormen van muziek, zoals het gregoriaans in de middeleeuwen. Deze eenstemmige zang werd unisono uitgevoerd, vaak door monniken, en diende voornamelijk een liturgisch doel binnen de christelijke eredienst. Monofonie bleef dominant tot ongeveer het jaar 1000, waarna meerstemmigheid (polyfonie) zich geleidelijk begon te ontwikkelen.

Contrapunt is de kunst van samenklinkende, maar onafhankelijk bewegende melodieën. De sleutel tot een goed contrapunt ligt in de wisselwerking tussen consonantie en dissonantie: noten kunnen harmonieus samenvallen of juist spanning opbouwen, die vervolgens wordt ‘opgelost’ door een subtiele verschuiving in de stemmen. 

De manier waarop het contrapunt wordt gebruikt, was bepalend voor de evolutie in de muziekstijlen. Tijdens de Renaissance lag de nadruk bij contrapunt op gelijkwaardige stemmen die harmonieus samenklonken, met een focus op evenwicht en vloeiendheid. In de Barok verschuift de aandacht naar harmonische spanning en emotionele expressie, waarbij contrapunt gebruikt werd om dramatiek en contrasten te versterken. Zo evolueerde contrapunt van een serene techniek naar een krachtig middel voor muzikale intensiteit. In de loop van de volgende eeuwen, evolueerde dit nog verder om spanning, dramatiek en emotionele diepgang te creëren.

Door de interactie tussen stemmen kan contrapunt een gevoel van beweging, verstilling of zelfs conflict oproepen, waardoor het een krachtig middel is om de stemming van een muziekstuk te bepalen.

Een Caprice (of Capriccio) in de westerse klassieke muziek is een stuk dat wordt gekenmerkt door virtuositeit, vrije vorm en grillige wendingen. Het woord komt van het Italiaanse capriccio, wat zoveel betekent als ‘gril’ of ‘bevlieging’. Caprices zijn vaak technisch veeleisende werken, vooral voor solo-instrumenten zoals viool of piano, en ze laten de uitvoerder toe om zowel technische vaardigheid als expressiviteit te tonen.

Hoewel caprices doorgaans geen vaste structuur hebben, bevatten ze vaak snelle tempoveranderingen, onverwachte modulaties en speelse ritmische patronen, wat ze levendig en onvoorspelbaar maakt.

Solfège is een methode voor het leren van muziek door middel van gehoortraining en notenlezen. Het gebruikt do-re-mi-fa-sol-la-si als zangbare namen voor de tonen van de toonladder. Door ritme, melodie en intervallen te oefenen, helpt solfège muzikanten om muziek beter te begrijpen en uit het hoofd te zingen of spelen.

Een fantaisie (fantasia, fantasie) is een compositie die gekenmerkt wordt door vrije vorm en expressieve vrijheid, vaak met een improvisatorisch karakter.

De oorsprong ligt in de Renaissance en Barok, waar het vooral diende als een vrije exploratie van muzikale ideeën, vaak op luit of klavier.

In de klassieke periode kreeg de fantasie meer structuur, maar bleef ze losser dan sonatevorm, zoals te horen in Mozarts Fantasia in d mineur (K. 397).

In de romantiek werd het een uitgesproken poëtisch en virtuoos genre, waarbij componisten als Schubert en Schumann grote dramatische contrasten en lyrische elementen verwerkten. Anders dan een sonate of fuga, volgt een fantasie geen strikte vormschema’s, maar ontwikkelt ze zich organisch, vaak met abrupte overgangen en sterke expressieve wendingen.

Een chanson is een Frans wereldlijk lied dat vanaf de middeleeuwen een belangrijke rol speelde in de muziekgeschiedenis. In de late middeleeuwen en de renaissance werd het voornamelijk gecomponeerd door Franse en Bourgondische componisten en had het meestal een polyfone structuur. De chanson ontstond in de 12e en 13e eeuw in de traditie van de troubadours en trouvères, die monofone liederen schreven met lyrische, vaak liefdesgerichte teksten.

Tijdens de 15e en 16e eeuw ontwikkelde de chanson zich verder binnen de Bourgondische en Franco-Vlaamse scholen, met componisten als Guillaume Dufay, Josquin Desprez en Clément Janequin. De polyfone chanson uit deze periode had vaak drie tot vier stemmen en werd gekenmerkt door een subtiele tekstexpressie en complexe contrapuntische structuren. Janequin introduceerde programmatistische elementen, zoals natuurgeluiden en oorlogsscènes, in zijn chansons.

In de barokperiode verloor de chanson aan belang ten gunste van andere vocale vormen zoals het air de cour. In latere eeuwen werd de term breder gebruikt voor Franse kunstliederen en populaire liederen, maar in de klassieke muziekgeschiedenis verwijst een chanson vooral naar de polyfone liedkunst van de renaissance.

Joachim Höchbauer is een bas met een krachtig timbre, diepe klanken en warme hoge tonen. Hij is zowel in oratorium als opera veelgevraagd en excelleert in uiteenlopende stijlen, van de Renaissance tot de moderne tijd. Onder leiding van Thomas Hengelbrock vertolkte hij de baspartij in Bachs Hohe Messe in de Elbphilharmonie Hamburg, het Auditorio Nacional Madrid en de Philharmonie Luxembourg. Met Sigiswald Kuijken en La Petite Bande voerde hij Bachs Matthäuspassion uit in het Concertgebouw Amsterdam. Zijn vertolking van Christus in Telemanns Lukaspassion werd geprezen om zijn melodische kracht.

In de opera zong hij onder andere Fasolt in Wagners Rheingold met het Tsjaikovski International Youth Orchestra, en vertolkte hij rollen in Idomeneo en Le nozze di Figaro in Baden-Baden en Blaibach. Daarnaast trad hij op in de theaters van Bonn en Koblenz.

Naast barok, klassieke en romantische muziek specialiseert hij zich in renaissancemuziek. Hij zingt regelmatig solopartijen bij ensembles zoals Voces Suaves, DionysosNow, Vox Luminis, Musica Fiata en Capella Ducale. Zijn muzikale opleiding begon bij de Regensburger Domspatzen, waarna hij zang en liedbegeleiding studeerde in München en Keulen. Hij kreeg belangrijke artistieke impulsen van Helmut Deutsch, Wolfram Rieger en operabassist Andreas Mitschke.

Tim Scott Whiteley begon zijn zangcarrière als koorzanger in York Minster, waar hij in 1994 hoofdkoorzanger werd. Na een jaar als koorstipendiaat in de kathedraal van Lichfield kreeg hij in 2000 een koorbeurs aan Christ Church, Oxford, waar hij Duits en linguïstiek studeerde. Tijdens zijn studie bracht hij tijd door in Wenen en besloot zich in 2004 permanent in Oostenrijk te vestigen. In datzelfde jaar richtte hij Cinquecento op, een zesstemmig ensemble dat zich toelegt op minder bekende werken uit de 16e-eeuwse Habsburgse hoven. Met dit ensemble maakte hij negen opnames voor Hyperion.

Zijn eerste concert met The Tallis Scholars vond plaats in 2007 tijdens de BBC Proms, waar hij meewerkte aan de moderne première van Alessandro Striggio’s 40-stemmige mis. Een van zijn meest memorabele concerten was in 2013 in de Cardboard Cathedral in Christchurch, Nieuw-Zeeland. Naast The Tallis Scholars zingt hij bij gerenommeerde oudemuziekensembles zoals het Clemencic Consort, het Huelgas Ensemble en Alamire.

Hij woont in Neder-Oostenrijk, nabij Wenen, en combineert zijn muzikale carrière met werk als vertaler, stemacteur en zangcoach. Daarnaast schrijft hij teksten voor pop- en rockartiesten.

De tenor Jan Petryka, afkomstig uit een Warschause muzikantenfamilie, begon zijn muzikale opleiding als cellist in Graz en Linz. Later studeerde hij zang aan de Universität für Musik und darstellende Kunst Wien, waar hij zich specialiseerde in lied en oratorium. Hij bouwde een veelzijdige carrière uit als concert- en oratoriumzanger, met een sterke focus op barokmuziek. Hij werkt regelmatig samen met ensembles als Bach Consort Wien, L’Orfeo Barockorchester en Collegium Vocale Luzern.

Daarnaast legt Petryka zich toe op het liedrepertoire en kamermuziek, met samenwerkingen met onder anderen Helmut Deutsch, Julius Drake en Pierre-Laurent Aimard. Hij debuteerde succesvol met Schubert-programma’s bij het Oxford Lieder Festival en de Schubertiade Schwarzenberg. Op operagebied zong hij onder meer Tamino in Die Zauberflöte in Lyon, Don Ottavio in Don Giovanni met het Israel Chamber Orchestra en Jaquino in Fidelio bij Styriarte.

Petryka trad op bij de Salzburger Festspiele en het Theater an der Wien en was als evangelist te horen in Bachs Matthäus-Passion in Luzern. Recent zong hij de rol van Endimione in L’arbore di Diana in Wenen en trad op met de Wiener Akademie en het Rotterdam Philharmonic Orchestra in Bachs Matthäus-Passion. Liedrecitals brachten hem naar de Schubertiade Hohenems en het Wiener Konzerthaus.

De Oostenrijkse tenor Bernd Oliver Fröhlich begon zijn muzikale carrière als klassiek saxofonist in Innsbruck en vervolgde zijn studies in jazzsaxofoon, zang en vocale pedagogie in Wenen. In 1997 behaalde hij een Master of Music aan Princeton University.

Aanvankelijk was hij actief in hedendaagse opera, maar zijn focus verschoof naar oude muziek. Hij trad op met gerenommeerde dirigenten zoals Jordi Savall, Philippe Herreweghe en René Clemencic. Sinds 2003 is hij vast lid van het Belgische Huelgas Ensemble onder Paul van Nevel, waarmee hij talrijke bekroonde opnames maakte. Daarnaast werkt hij nauw samen met het Ensemble Weser-Renaissance Bremen en het Vokalensemble Nova.

Naast zang blijft de saxofoon een belangrijk onderdeel van zijn muzikale werk, variërend van jazz tot hedendaagse composities. Met Joel Frederiksen richtte hij Ensemble La Terza Prattica op, waarin a capella zang, renaissanceluit en sopraansaxofoon samenkomen. Ook experimenteert hij met nieuwe klankcombinaties, zoals in zijn samenwerking met organist Louis Lussier.

Tore Tom Denys, geboren in Roeselare, studeerde trompet bij Guido Segers aan de Universiteit van Antwerpen. Zijn deelname aan het World Youth Choir (1994-1998) wekte zijn passie voor oude muziek, waarna hij de trompet verruilde voor zang. Hij studeert momenteel solozang bij Wicus Slabbert.

Als medeoprichter van Cinquecento Renaissance Vokal en vivante (winnaars van de Internationale H. Schmelzer Competitie in Melk) was hij ook tien jaar tenor bij Capilla Flamenca. Zijn solocarrière bracht hem naar festivals als Wien Modern, Salzburger Festspiele en Bregenzer Festspiele, evenals gerenommeerde internationale evenementen zoals het Holland Festival, Festival Oude Muziek Utrecht en het Ravenna Festival.

Hij werkte samen met dirigenten en componisten als Arvo Pärt, Leonard Slatkin, Philippe Herreweghe en Frieder Bernius, wat zijn muzikale ervaring verder verrijkte.

In 2020 richtte hij het vocaal ensemble Dionysos Now! op waarmee hij de renaissancepolyfonie in het algemeen, en zijn stadsgenoot, de componist Adriaen Willaert, meer onder de aandacht brengt.

Franz Vitzthum, geboren in de Oberpfalz, begon zijn muzikale opleiding bij de Regensburger Domspatzen en studeerde zang bij Kai Wessel aan de Musikhochschule Köln, waar hij in 2007 afstudeerde. Hij trad als solist op bij gerenommeerde festivals zoals de Händel-Festspiele en het Bach Festival in Philadelphia en werkte samen met dirigenten als Philippe Herreweghe en Marcus Creed.

Hij zong in opera- en oratoriumproducties, waaronder werken van Händel, Gluck en Steffani, en treedt regelmatig op als kamermusicus met ensembles als Capricornus Consort Basel en zijn eigen vocaal ensemble Stimmwerck.

Zijn discografie omvat onder andere Himmels-Lieder, Luthers Laute, een cd met Graupner-kantaten en The Life. The Light. The Way. met aria’s van Händel. Recent verscheen Der Herr ist auferstanden, met duetten en aria’s van Graupner.

Naast zijn uitvoerende carrière geeft Vitzthum les en is hij docent zang en oude muziek aan het Dr. Hoch’s Konservatorium in Frankfurt am Main.

Sopraan Jana Pieters studeerde talen aan de Universiteiten van Gent en Leuven voordat ze zang studeerde bij bas-bariton Marcos Pujol aan de School of Arts in Gent, waar ze in 2018 met Grootste Onderscheiding afstudeerde. Tijdens haar opleiding ontwikkelde ze een sterke passie voor oude muziek en werkte samen met gerenommeerde vocale coaches, dirigenten en musici zoals Delphine Galou, Lionel Meunier en Florian Heyerick.

Naast oude muziek heeft ze een breed liedrepertoire, met uitvoeringen van Frauenliebe- und Leben van Schumann, Schönbergs Brettllieder en orkestliederen (Op. 8), evenals het Great American Songbook. Ze vertolkte operarollen zoals Arminda (La finta giardiniera), Dorothea (Don Chisciotte in Sierra Morena), Amor (L’incoronazione di Poppea) en La Musica (Orfeo van Monteverdi).

Als soliste trad ze op in binnen- en buitenland en werkte ze met ensembles zoals Vox Luminis, Il Gardellino, Currende, Le Pavillon de Musique en Les Abbagliati. Haar stem is te horen op verschillende cd-opnames met muziek van onder anderen Telemann, Graupner en Bach. Tijdens haar studies won ze de publieksprijs op het Concours Corneille in Rouen, georganiseerd door Le Poème Harmonique.

Liesbeth Nijs begon viool te spelen toen de Suzuki-methode in België werd geïntroduceerd, ondanks dat ze met haar acht jaar eigenlijk al te oud was om te starten. Ze had echter het geluk samen met haar jongere broer en zus te kunnen beginnen. Tegenwoordig werkt ze met veel plezier met kinderen en vindt ze het inspirerend om jonge leerlingen muziekles te geven.

Als violiste treedt ze op met verschillende ensembles, waaronder Le Pavillon de Musique. Een van haar favoriete producties met B’Rock is Venus and Adonis van John Blow, met een cast waaronder Gary Cooper, Sunhae Im en Stile Antico. Deze productie had voor haar een bijzondere betekenis, omdat ze plaatsvond rond de periode van haar huwelijk, waarvoor Frank Agsteribbe een nieuwe compositie schreef.

Ann Cnop begon al op jonge leeftijd viool te spelen en volgde les aan het Stedelijk Conservatorium van Mechelen. Ze won de eerste prijs in de Willem Kerstens kamermuziekwedstrijd en deed als soliste ervaring op met verschillende orkesten. Op haar 17e startte ze haar hogere studies viool aan het Lemmensinstituut bij Elisa Kawaguti en behaalde haar master met magna cum laude. Vervolgens specialiseerde ze zich in barokviool aan het Brusselse Conservatorium bij Sigiswald Kuijken, waar ze opnieuw magna cum laude afstudeerde en de Ingeborg Köberle-prijs ontving.

Als veelgevraagde soliste en kamermusicus trad ze op van Mexico tot Japan, onder andere met La Petite Bande en Il Fondamento. Ze is concertmeester van Concerto Foscari en La Petite Bande en speelt in duo met pianist Thomas Boodts en in Quatuor a4. Haar doctoraat aan de UGent richt zich op de 19e-eeuwse viooltechniek en uitvoeringspraktijk.

In 2020 richtte ze Le Pavillon de Musique op, een ensemble gewijd aan onbekend barokrepertoire. In 2021 was ze curator van het eerste Early Music Festival Mechelen. Ann is ook als specialist Oude Muziek verbonden aan Klara, waar ze regelmatig te horen is in reportages en interviews.

Ben Van Nespen (°1978, Antwerpen) is een Belgische organist en klavecinist. Op 15-jarige leeftijd gaf hij zijn eerste orgelrecital met Messiaens La Nativité du Seigneur. Hij studeerde orgel en klavecimbel aan het Lemmensinstituut bij Reitze Smits en Kris Verhelst en volgde masterclasses bij gerenommeerde musici.

Hij won meerdere prijzen, waaronder de eerste prijs voor klavecimbel in de Nationale Muziekwedstrijd van het Gemeentekrediet (1996-97) en de eerste prijs op het orgelconcours Musica Antiqua in Brugge (2009), als eerste Belg ooit. Als solist speelt hij zowel historisch als hedendaags repertoire en trad hij op met ensembles als Anima Eterna Brugge, B’Rock en Ricercar Consort. Hij was ook actief in hedendaagse producties en operavoorstellingen.

Van Nespen gaf concerten in heel Europa en maakte opnames voor radio, tv en cd. Hij is docent orgel, klavecimbel en begeleidingspraktijk aan de academies van Hemiksem, Wilrijk en Ekeren. In 2013 bracht hij zijn eerste solo-cd uit, opgenomen op het historische orgel van de Sint-Pieterskerk in Turnhout.

De Belgische celliste Mathilde Wolfs won een eerste prijs op de Axion Classics-wedstrijd en studeerde vervolgens bij Jeroen Reuling aan het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar ze in 2008 met onderscheiding afstudeerde. Ze volgde ook lessen bij Marcio Carneiro in Detmold en specialiseerde zich in historische uitvoeringspraktijken in Amsterdam onder begeleiding van Viola de Hoog. Ze speelt met ensembles zoals Les Agrémens, Conversations en Scherzi Musicali en is lid van het kwartet A4 en het strijktrio Ensemble Boussu.

Naast haar uitvoerende carrière geeft Mathilde les aan de Academie van Ottignies-Court-Saint-Etienne. Haar lessen, die 50 minuten duren en in semi-groep plaatsvinden, combineren techniek, samenspel en luistervaardigheid om een diepere connectie met muziek te stimuleren. Ze gelooft dat klassieke muziek toegankelijk kan zijn voor iedereen en moedigt leerlingen aan om hun favoriete stukken mee te brengen. Naast klassiek repertoire maakt ook Europese traditionele muziek deel uit van haar lesmethode, en voor de jongste leerlingen gebruikt ze liedjes en spelletjes om hen op een speelse manier met muziek vertrouwd te maken.

De standaardprijs van de tickets is van toepassing in de laatste maand voor de start van een concert. Deze prijs geldt ook voor tickets die aan de kassa worden gekocht.

Neem een abonnement (*) voor de concerten van 2025-2026 en geniet van 20% korting op de standaardprijs. Ontdek alle details en bestel je abonnement hier: Abonnement Seizoen 2025-2026

Profiteer van onze Early Bird actie (*) en geniet van 10% korting op de standaardprijs bij de aankoop van losse tickets. Deze korting is geldig tot één maand voor de start van het concert.

İsıl Bengi is een Turks-Belgische pianiste die bekendstaat om haar virtuositeit en expressieve spel. Ze groeide op in Turkije, waar ze al op jonge leeftijd in aanraking kwam met klassieke muziek en haar muzikale reis begon. Dankzij haar talent en toewijding kon ze haar opleiding vervolgen aan prestigieuze conservatoria, eerst in Turkije en later in Europa. Bengi heeft sindsdien een internationale carrière opgebouwd, waarin ze zowel solo als in kamermuziekformaties optreedt. Ze staat bekend om haar gevoelige interpretaties en het vermogen om haar publiek te raken met intense uitvoeringen. Bengi’s repertoire omvat werken van klassieke meesters, maar ze heeft ook een voorliefde voor het uitvoeren van hedendaagse muziek en het promoten van Turkse componisten, waardoor ze bijdraagt aan de muzikale dialoog tussen verschillende culturen. Haar optredens in België en daarbuiten hebben haar de reputatie gegeven van een veelzijdige en gepassioneerde pianiste, die het beste van de Turkse en Belgische muziektradities weet te combineren.

De Belgische altvioliste Kaat Schraepen (2000) wordt geprezen om haar expressieve spel, rijke klankkleuren en talent als muzikale verhalenverteller. Al op jonge leeftijd koos ze voor de altviool en ontwikkelde zich tot een van de meest veelbelovende altviolisten van haar generatie. Ze behaalde haar bachelor en master cum laude aan de conservatoria van Maastricht en Den Haag en vervolgt momenteel haar studies aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel bij Mikhail Zemtsov.

Kaat won prijzen op talrijke nationale en internationale competities, waaronder het Britten Altvioolconcours en de International Competition “Salzburg” Grand Prize Virtuoso. Ze speelde als solist met het Britten Jeugd Strijkorkest en trad op in prestigieuze zalen zoals het Mozarteum in Salzburg en het Mendelssohnhuis in Leipzig. Haar passie voor kamermuziek bracht haar samen met gerenommeerde musici en leidde tot optredens op festivals in Denemarken, Zweden, Italië en Noorwegen.

Met haar soloproject Back to Bach, waarmee ze onder andere optreedt op het Bachfestival in Dordrecht, zet ze zich in voor de altviool als solo-instrument. Haar innovatieve programma’s en diepgaande interpretaties maken haar tot een unieke stem binnen de klassieke muziekwereld. Ze bespeelt een altviool, gebouwd in 2012 door Thomas Meuwissen, genaamd Miss Ma(r)ple.

Polyfonie is een muziekvorm waarin meerdere zelfstandige melodieën tegelijk klinken, in plaats van één dominante melodie met begeleiding. Ze ontstond in de middeleeuwen vanuit het eenstemmige Gregoriaans, met vroege vormen zoals organum, waarin een tweede stem werd toegevoegd. In de 12e en 13e eeuw ontwikkelden componisten als Léonin en Pérotin in de Notre-Dame-school complexere polyfone structuren.

In de 15e en 16e eeuw bereikte polyfonie een hoogtepunt met Vlaamse meesters als Ockeghem en Josquin des Prez, die verfijnde imitatietechnieken toepasten. Palestrina bracht de polyfone kerkmuziek tot een ideaal evenwicht. Bach perfectioneerde polyfonie met zijn fuga’s, waarin stemmen op ingenieuze wijze met elkaar verweven zijn.

Polyfonie was bepalend voor de evolutie van harmonieën, contrapunt en notatiesystemen. Haar invloed reikte tot componisten als Arvo Pärt en blijft een fundament van de westerse muziek.

Opera is een theatrale vorm van klassieke muziek waarin zang, orkest, decor en soms dans samenkomen om een verhaal te vertellen. Het genre ontstond rond 1600 in Italië, met Monteverdi’s L’Orfeo (1607) als een van de eerste grootschalige opera’s. Tijdens de barok periode groeide opera verder uit tot een populair genre. Lully integreerde in het 17de eeuwse Frankrijk grootschalige balletten en koorscènes, wat het theatrale karakter van de opera versterkte. Tijdens de 18de eeuw bracht Händel de verfijning van de Italiaanse opera naar Engeland, waar het genre gedurende enkele decennia bijzonder populair bleef.

Tijdens het classicisme werd opera evenwichtiger van structuur en dramatisch verfijnder. Gluck bracht hervormingen om muziek en drama beter op elkaar af te stemmen, wat Mozart verder ontwikkelde in Le Nozze di Figaro, Don Giovanni en Die Zauberflöte.

De romantiek bracht grotere emotionele intensiteit, met Verdi’s meeslepende melodieën en Wagners revolutionaire Ring des Nibelungen, een monumentale cyclus van vier opera’s. Wagner introduceerde doorgecomponeerde muziek zonder onderbrekingen en gebruikte leidmotieven—muzikale thema’s die personages of ideeën symboliseren—waardoor de muziek het drama nog sterker ondersteunde. In de twintigste eeuw experimenteerden componisten als Stravinsky en Britten met nieuwe stijlen.

In tegenstelling tot het concertant uitgevoerde oratorium, wordt de opera uitgebeeld met kostuums en decors. Thematisch zoekt een opera ook meer de dramatiek op, waar een oratorium eerder het bijbelse of epische verhalen vertelt.

Het oratorium is een vocale compositie voor solisten, koor en orkest, vaak gebaseerd op religieuze of epische thema’s. Het ontstond in de vroege barok in Italië als alternatief voor opera tijdens de vastentijd, waarbij religieuze bijbelverhalen centraal stonden. Componisten als Giacomo Carissimi en vooral Georg Friedrich Händel gaven het oratorium vorm, met zijn Messiah (1741) als beroemd voorbeeld, dat de geboorte, het leven en de opstanding van Christus behandelt.

Hoewel oratoria en opera’s beide solisten, koor en orkest gebruiken, bevatten oratoria geen toneelhandelingen of kostuums. Oratoria behandelen vaak epische thema’s zoals religieuze of historische gebeurtenissen, terwijl opera’s meer persoonlijke conflicten en dramatiek tonen.

In de klassieke en romantische periodes evolueerde het oratorium verder. Componisten als Haydn, met zijn Die Schöpfung(1798), en Beethoven, met Christus am Ölberge (1803), breidden het oratorium uit met dramatische en symfonische elementen. In de romantiek werd het genre ook gebruikt om bredere sociale en filosofische thema’s te verkennen, zoals in werken van Mendelssohn en Brahms.

Hoewel het oratorium zijn hoogtepunt kende in de barok en romantiek, blijft het genre vandaag de dag relevant, met grote, dramatische thema’s die zowel religieus als werelds van aard kunnen zijn.

De serenade ontstond in de late middeleeuwen en renaissance als een muzikale liefdesverklaring of eerbetoon, vaak uitgevoerd in de open lucht. In de barokperiode ontwikkelde ze zich tot lichte, feestelijke gelegenheidsmuziek, zoals de vocale serenades van Stradella en Caldara.

In de klassieke periode kreeg de serenade een instrumentaal karakter en werd ze populair in de kamermuziek. Mozart componeerde enkele van de beroemdste voorbeelden, zoals Eine kleine Nachtmusik, met een elegante en speelse stijl. Serenades waren minder formeel dan symfonieën en vaak bedoeld voor openluchtuitvoeringen.

Tijdens de romantiek kreeg de serenade een expressiever karakter. Componisten als Brahms, Dvořák en Tsjaikovski schreven werken voor strijkorkest, waarin lyriek en melancholie een grotere rol speelden. In de twintigste eeuw gaven componisten als Britten en Schönberg een moderne invulling aan het genre, maar de kern bleef: lichte, melodieuze en vaak feestelijke muziek, zowel in kamermuziek- als orkestrale vorm.

De nocturne is een muzikale vorm die de sfeer van de nacht oproept, vaak met een dromerig, lyrisch en soms melancholisch karakter. John Field introduceerde het genre begin negentiende eeuw met lyrische melodieën boven arpeggio’s. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de pianonocturne, waarbij hij een expressieve melodie combineerde met vloeiende begeleidingen. Frédéric Chopin verfijnde deze stijl en maakte de nocturne tot een van de meest geliefde pianogenres, met rijke harmonieën en subtiele dynamische contrasten.

In de late negentiende en vroege twintigste eeuw gaven componisten als Gabriel Fauré en Claude Debussy een impressionistische wending aan de nocturne, waarbij sfeer en klankkleur belangrijker werden dan melodische lijnen. Ook in de orkestmuziek kreeg de nocturne een plaats, zoals bij Debussy en Ottorino Respighi. Twintigste-eeuwse componisten als Alexander Scriabin en Samuel Barber verwerkten modernere harmonieën en expressieve nuances in hun nocturnes.

Hoewel de nocturne vooral bekend is als pianogenre, heeft het zich door de eeuwen heen verbreed naar orkestrale en kamermuziekwerken. Wat altijd behouden bleef, is de intieme, contemplatieve sfeer die de nacht in al haar mysterie en schoonheid oproept.

Een suite is een muzikale compositie bestaande uit een reeks dansen of karakterstukken, vaak in dezelfde toonsoort.

Het concept ontstond in de Renaissance uit de praktijk om verschillende dansen na elkaar te spelen, maar bereikte zijn bloei in de Barok. Tegen die tijd was de suite vooral een verzameling muziekstukken gebaseerd op dansen, zonder dat er nog bij gedanst werd. Dansvormen zoals de allemande, courante, sarabande en gigue behielden hun karakter, maar werden omgevormd tot pure luistermuziek. Componisten zoals Johann Sebastian Bach gaven deze dansen nieuwe diepgang met complexe structuren en harmonieën.

De termen suite en partita werden soms door elkaar gebruikt. Bij Bach verwijzen beide naar verzamelingen van dansen, maar partita was vooral een Duitse benaming voor wat elders een suite werd genoemd. Bachs partita’s en suites tonen hoe de vorm structuur bood en ruimte voor verfijning.

In latere periodes evolueerde de suite verder. Ze kreeg een programmatisch karakter, zoals in Griegs Peer Gynt-suites, of werd een verzameling thematisch verwante stukken, zoals in Tsjaikovski’s De Notenkraker. Ooit geworteld in dans, werd de suite zo een veelzijdige vorm voor muzikale verhalen en sferen.

De sonate is een van de meest invloedrijke muzikale vormen in de geschiedenis van de westerse muziek en meteen ook een muzikale vorm die door de eeuwen sterk is veranderd. Haar oorsprong ligt in de late Renaissance, waar ze aanvankelijk een instrumentaal stuk zonder zang was, vaak bedoeld voor ensembles.

Tijdens de Barokperiode, met componisten zoals Corelli, ontstond er een onderscheid tussen de sonata da chiesa en de sonata da camera. De sonata da chiesa, of kerkelijke sonate, werd gekenmerkt door een meer plechtige en contrapuntische stijl, vaak uitgevoerd tijdens religieuze diensten. Daarentegen had de sonata da camera, of wereldlijke sonate, een lichtere en dansante aard en werd ze uitgevoerd in seculiere settings.

Tijdens het classicisme bereikte de sonate haar hoogtepunt, vooral dankzij componisten als Haydn, Mozart en Beethoven, die de sonatevorm definieerden als een architecturaal model van expositie, doorwerking en reprise. Deze vorm werd niet alleen toegepast in sonates voor piano en viool, maar ook in symfonieën, strijkkwartetten en concerten.

In de Romantiek transformeerde de sonate verder, waarbij componisten als Chopin en Liszt de expressieve mogelijkheden van de vorm uitbreidden. Later, in de 20ste eeuw, werden de traditionele structuren uitgedaagd en heruitgevonden door componisten zoals Prokofjev en Bartók, wat de sonate een blijvende relevantie gaf in de moderne muziekwereld.

Een cantate is een vocaal muziekstuk, meestal bestaande uit meerdere delen, dat wordt uitgevoerd door een zanger of koor, vaak begeleid door instrumenten. De term ontstond in het begin van de 17e eeuw, gelijktijdig met de opera en het oratorium, in een tijd waarin instrumentale muziek steeds belangrijker werd naast de tot dan toe dominante vocale muziek. In deze periode ontwikkelde de cantate zich in Italië als een belangrijke vorm van vocale kamermuziek, vaak geschreven voor één of twee solostemmen met begeleiding van een basso continuo en soms enkele soloinstrumenten.

Gedurende de barok groeide de cantate uit tot een veelzijdige muzikale vorm. In Duitsland kreeg ze een religieuze dimensie dankzij componisten als Johann Sebastian Bach, die kerkelijke cantates componeerde voor de lutherse eredienst. Deze cantates omvatten koralen, aria’s, recitatieven en instrumentale delen, en waren bedoeld om de Bijbelse boodschap van de dag te ondersteunen.

In de 18e en 19e eeuw nam de populariteit van de cantate af, maar het genre bleef bestaan in verschillende gedaanten. Seculiere cantates werden soms gebruikt voor feestelijke of politieke gelegenheden, terwijl sommige componisten het genre nieuw leven inbliezen met werken die vaak grootschaliger en orkestraal rijker waren. In de 20e eeuw werd de cantate een experimentele vorm waarin componisten traditionele elementen combineerden met moderne stijlen en technieken. Zo evolueerde de cantate van een kleine, persoonlijke vorm naar een genre met een veelheid aan expressiemogelijkheden.

Een madrigaal is een vocale muziekstijl die in Italië ontstond tijdens de late middeleeuwen en tijdens de renaissance zijn bloei kende. In de vroege 14e eeuw waren madrigalen eenvoudige, tweestemmige liederen met teksten die vaak de natuur of de liefde bezongen of gebaseerd waren op oudere gedichten. Tegen de 16e eeuw ontwikkelde het genre zich tot een complexere vorm waarin meerdere stemmen samen zongen, elk met een eigen melodie die toch nauw verweven was met de andere.

Wat het madrigaal bijzonder maakt, is de nauwe verbinding tussen muziek en tekst. Componisten gebruikten melodieën en ritmes om gevoelens en beelden uit de tekst direct over te brengen. Een verdrietige tekst kon bijvoorbeeld worden versterkt door langzame, dalende melodieën, terwijl vreugdevolle passages werden opgeluisterd met sprankelende, levendige muziek. Er werd ook gespeeld met contrasten tussen momenten waarin de stemmen samen klonken en momenten waarin ze elk een eigen richting uitgingen.

In de overgang naar de barok lag het madrigaal aan de basis van de ontwikkeling van nieuwe genres zoals de opera. Het belang ervan ligt in de manier waarop het de expressieve mogelijkheden van muziek uitbreidde en de basis legde voor een meer persoonlijke en emotionele benadering van muzikale compositie.

De formes fixes zijn drie poëtische vormen uit de 14e en 15e eeuw in Frankrijk: de ballade, het rondeau en de virelai. Elke vorm was ook een muzikale vorm, meestal een chanson, en bestond uit een complex patroon van herhalingen van verzen en een refrein, verdeeld over twee hoofddelen. Deze vormen komen al voor in bronnen uit de 13e eeuw, maar volgens een 15e-eeuwse bron wordt Philippe de Vitry genoemd als hun eerste componist. Het meest uitgebreide repertoire van deze vormen werd geschreven door Guillaume de Machaut.

Aan het einde van de 15e eeuw stopte het gebruik van de formes fixes in de muziek, hoewel hun invloed voortbleef, vooral de rondeau, die in de poëzie verder werd gebruikt. Soms worden vormen uit andere landen en periodes ook als formes fixes aangeduid, zoals de Italiaanse madrigaal en ballata, de Duitse barvorm, de Spaanse cantiga en de latere canción en villancico.

Het rondeau is een van de formes fixes, net als de ballade en de virelai, en werd vaak op muziek gezet. De oudste overgebleven polyfone rondeaux stammen uit de late 13e eeuw, geschreven door de trouvère Adam de la Halle. In de 14e en 15e eeuw was het genre zeer populair, met componisten zoals Guillaume de Machaut, Guillaume Dufay en Hayne van Ghizeghem die veel rondeaux schreven. De vroege rondeaux werden vaak als tussenstuk toegevoegd aan langere verhalende gedichten, en er bestaan ook monofonische muzikale versies. Na de 15e eeuw verloor het rondeau zijn populariteit als muzikale vorm en werd het een puur literaire vorm.

De muzikale rondeau heeft doorgaans een twee-delige structuur, waarbij de “A”-secties van de gedichtstructuur AB-aAab-AB op dezelfde melodie worden gezet, en de “B”-secties op een andere melodie. Er bestaat ook een Italiaanse variant, de rondello, die zelden voorkomt, maar die wel wordt aangetroffen in werken zoals de Rossi Codex.

In de barokperiode werd de term “rondeau” ook gebruikt voor dansbewegingen met een eenvoudige refrijnstructuur, zoals in de werken van Jean-Baptiste Lully en Louis Couperin. Later, in de 20e eeuw, paste Arnold Schoenberg de term toe in zijn werk Pierrot Lunaire, waarbij hij 21 gedichten van Albert Giraud gebruikte, die allemaal de structuur van een 13-regelig poetisch rondeau volgen.

De ballade is een vorm van middeleeuwse en renaissancistische Franse poëzie, die ook werd gebruikt als muzikale chansonvorm. Het was een van de drie formes fixes (naast het rondeau en de virelai) en een van de populairste versvormen voor muziek in Frankrijk tussen de late 13e en 15e eeuw.

Een ballade bestaat meestal uit drie strofen die elk eindigen met een refrein, een herhaald tekst- en muzieksegment. De poëtische structuur omvat vaak drie achtregelige strofen met een consistent metrum en een vast rijmschema, waarbij elke strofe eindigt met een refrijnregel. Soms volgt een korte afsluitende strofe (de envoi), vaak gericht aan een “prins.” Dit maakt het rijmschema doorgaans ababbcbC ababbcbC ababbcbC bcbC, waarbij “C” het refrijn aangeeft.

De muzikale vorm van de ballade volgt vaak een barvorm (AAB), waarbij het eerste deel (de stollen) de eerste regels van de strofe zet (ab ab) en het tweede deel (de abgesang) de resterende regels inclusief het refrijn (bcbC). Soms wordt melodisch materiaal uit het begin herhaald aan het einde van het stuk, een techniek bekend als musical rhyme. Guillaume de Machaut, een invloedrijke componist, experimenteerde met varianten zoals de ballade duplex, waarin ook het B-deel herhaald wordt.

Een motet is een muziekstuk voor meerdere stemmen dat in de middeleeuwen ontstond en zich door de eeuwen heen sterk ontwikkelde. In de 13e eeuw werden Gregoriaanse melodieën (de cantus firmus) verrijkt met nieuwe stemmen die vaak verschillende teksten tegelijk zongen, wat het motet een gelaagde en complexe structuur gaf.

Tijdens de 14e eeuw, in de Ars Nova, werden motetten melodisch en ritmisch verfijnder, met wereldlijke en symbolische thema’s naast religieuze inhoud.

In de renaissance werden de stemmen meer op elkaar afgestemd, met een focus op eenvoud en samenhang, terwijl de teksten meestal terug religieus waren.

Tijdens de barokperiode kregen motetten een dramatischer en virtuozer karakter, met instrumentale begeleiding en uitgebreide expressie.

Na de barok bleef het motet bestaan, maar het genre veranderde. In de klassieke periode werd het eenvoudiger en meer melodieus, zoals te zien in Mozarts Ave verum corpus. In de romantiek herleefde het motet als expressie van diepe religieuze gevoelens, met rijke harmonieën en dramatische effecten, zoals in het werk van Anton Bruckner. In de 20e en 21e eeuw vernieuwden componisten zoals Francis Poulenc en Arvo Pärt het genre met moderne klanken en een ingetogen, meditatieve stijl. Door zijn aanpassingsvermogen blijft het motet een veelzijdig genre dat zowel traditie als vernieuwing weerspiegelt.

De virelai is een middeleeuwse Franse muzikale en poëtische vorm die populair was tijdens de Ars Nova (14e eeuw). Het is een van de drie “formes fixes”, naast het rondeau en de ballade, die de belangrijkste vormen van seculiere muziek in die tijd waren.

De virelai heeft een vaste structuur waarin een refrein wordt afgewisseld met coupletten. Een typische virelai volgt het schema AbbaA, waarbij het refrein (A) herhaald wordt aan het begin en het einde, en de coupletten (bba) een contrasterende melodie en tekst hebben. Dit maakt het een elegante en goed gestructureerde vorm, die zowel in vocale als instrumentale muziek werd gebruikt.

Een bekende componist van virelais is Guillaume de Machaut, die veel van deze werken componeerde. De teksten van een virelai waren vaak lyrisch en romantisch van aard, gericht op thema’s als liefde, natuur en persoonlijke gevoelens. De muziek kenmerkt zich door melodische eenvoud en een sterke nadruk op ritmische en melodische herhaling, wat de virelai zowel toegankelijk als charmant maakt.

Het lai is een middeleeuws muzikaal en poëtisch genre dat tijdens de Ars Nova (14e eeuw) populair werd, vooral in Frankrijk. Het was een verfijnde, strofische vorm met vaak uitgebreide en complexe structuren. De teksten van een lai waren doorgaans lyrisch of verhalend van aard, met onderwerpen zoals liefde, avontuur of religieuze devotie.

De poëtische vorm van een lai bestaat meestal uit meerdere strofen, die elk een unieke structuur hebben. Hierdoor bestaat de muziek uit secties die niet herhaald worden, wat het lai onderscheidt van andere belangrijke muzikale dichtvormen uit die periode, zoals het rondeau en de ballade. In latere voorbeelden uit de 14e eeuw komen herhalingen van strofen soms voor, maar dit beperkt zich meestal tot de langere lais.

Een beroemde componist die het genre beheerde, is Guillaume de Machaut, een prominente figuur in de Ars Nova. Zijn lais staan bekend om hun artistieke verfijning en technische complexiteit. Het lai weerspiegelt de overgang van de eenvoud van de Ars Antiqua naar de meer gesofisticeerde expressie van de Ars Nova.

Ars antiqua, ook wel ars veterum of ars vetus genoemd, verwijst naar de middeleeuwse muziek van Europa tijdens de Hoge Middeleeuwen, van ca. 1170 tot 1310. Deze periode omvat de Notre-Dame-school van de polyfonie, waarbij meerdere onafhankelijke melodische lijnen tegelijk klinken, en de vroege ontwikkeling van het motet, een gevarieerd koorwerk. Ars antiqua richt zich voornamelijk op heilige, polyfone muziek en sluit de wereldlijke, monofone muziek van troubadours en trouvères uit.

In de ars antiqua vonden belangrijke ontwikkelingen plaats op het gebied van ritmische notatie. Voorheen werd alleen de toonhoogte genoteerd, zonder ritme. Johannes de Garlandia introduceerde rond 1240 de rhythmic modes, een systeem voor ritmische structuur, beschreven in zijn werk De Mensurabili Musica. Franco van Keulen ging verder met een notatiesysteem waarin verschillende notenvormen verschillende ritmische waarden kregen (Ars cantus mensurabilis, ca. 1280). Deze innovaties legden de basis voor de verdere ontwikkeling van Europese muziek.

Hoewel de stijl van ars antiqua rond 1320 uit de mode raakte, verdedigde Jacobus van Luik deze traditie fel tegen de nieuwere ars nova. Hij beschreef ars antiqua als musica modesta (bescheiden muziek) en bestempelde ars nova als musica lasciva (uitbundige, sensuele muziek).

Ars nova (Latijn voor “nieuwe kunst”) verwijst naar een muzikale stijl die bloeide in het Koninkrijk Frankrijk en omliggende gebieden tijdens de late middeleeuwen, met name tussen de creatie van de Roman de Fauvel (1310) en de dood van Guillaume de Machaut in 1377.

Het begrip wordt soms ruimer gebruikt om te verwijzen naar alle Europese polyfone muziek van de 14e eeuw, waaronder Italiaanse muziek van Francesco Landini, die vaak met de term Trecentowordt aangeduid. De term “ars” betekent hier “techniek” of “stijl”.

De term ars nova werd voor het eerst geïntroduceerd in twee muzikale verhandelingen: Ars novae musicae (ca. 1320) door Johannes de Muris en een verzameling geschriften (ca. 1322) toegeschreven aan Philippe de Vitry. Musicoloog Johannes Wolf gebruikte de term in 1904 om een hele muzikale periode te beschrijven in plaats van specifieke componisten.

Ars nova wordt vaak tegenover ars antiqua geplaatst, een term die verwijst naar de muziek van de voorafgaande periode, inclusief de polyfonie van de Notre-Dame-school (ca. 1170-1320). In bredere zin verwijst ars antiqua naar muziek van de 13e eeuw en ars nova naar die van de 14e eeuw.

Matthieu Idmtal is uitgegroeid tot een vaste waarde op nationale en internationale podia, geprezen om zijn fijngevoelige interpretaties en poëtische speelstijl. Hij won meer dan 15 internationale wedstrijden en trad op in prestigieuze zalen zoals Bozar, Flagey, De Bijloke en internationale festivals als Klarafestival en Les Sommets Musicaux de Gstaad.

Hij heeft drie goed ontvangen cd’s uitgebracht, waaronder werken van Grieg en Scriabin, waarbij zijn opname van Scriabins muziek internationale lof kreeg en hem tot een vooraanstaand vertolker van de componist maakte. Zijn twee laatste cd’s werden bekroond door Radio Klara en het muziektijdschrift Classica.

Matthieu geeft regelmatig recitals in heel Europa, werkt graag samen in kamermuziekensembles, en won prijzen met duo’s zoals ‘Duo Levy-Idmtal’. In 2017 werd hij uitgeroepen tot ‘Supernova’, wat leidde tot een Belgische concerttournee. Hij richtte de ‘Brussels Chopin Days’ op, een internationale concertreeks gewijd aan Chopin, en streeft ernaar minder bekende werken te promoten.

Naast concerten geeft hij masterclasses en treedt hij op als jurylid bij muziekwedstrijden. Zijn repertoire reikt van barok tot hedendaagse muziek, met een speciale focus op (post-)romantische werken van Chopin en Scriabin.

Elsa de Lacerda kreeg op 14-jarige leeftijd een regeringsmedaille, won de Crédit Communal-wedstrijd en trad een paar maanden later op als soliste met het Orchestre Royal Philharmonique de Liège. Daarna werd ze lid van de klas van Endré Kleve aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel, waar ze vijf Eerste Prijzen en Superieure Diploma’s met Grote Onderscheiding won.
Ze perfectioneerde haar vaardigheden in de VS aan het Eastern Music Festival en de Accademia Chiggiana in Siena.
Ze studeerde bij Walter Levin van het Lasalle Kwartet, Rainer Schmidt van het Hagen Kwartet, Heime Müller en Natalia Prischepenko van het Artemis Kwartet, Eberhard Feltz en leden van het Danel Kwartet.
Elsa de Lacerda was 15 jaar eerste viool van het Alfama Kwartet en heeft opgetreden op vele prestigieuze internationale podia en festivals, waaronder: Bozar, deSingel, de Philharmonie du Luxembourg, de Philharmonie de Paris, Flagey…
Ze heeft 7 opnames gemaakt voor de labels Musica Ficta, Fuga Libera, Cyprès en Harmonia Mundi, met lovende kritieken in binnen- en buitenland.
Elsa de Lacerda is al 13 jaar producer en presentatrice bij Musiq3 – RTBF, presenteerde meermaals de Koningin Elisabethwedstrijd voor viool en cello voor de Belgische televisie en radio en produceert het programma “Autour de Midi”, een dagelijks programma gewijd aan concert- en platennieuws. Ze schrijft voor Forum Opéra.
 Zij speelt op een Florentijnse Tomaso Carcassi-viool uit 1766, in bruikleen gegeven door de Michaël Guttman Collectie.

Ivan Petricevic, geboren in 1987 in Belgrado, studeerde gitaar bij Ante Cagalj aan het “Elly Basic” Conservatorium in Zagreb, Kroatië. Daarna vervolgde hij zijn studies bij Alvaro Pierri en Walter Würdinger aan de Universiteit voor Muziek en Podiumkunsten in Wenen, Oostenrijk, bij Roberto Aussel aan de Hochschule für Musik und Tanz in Keulen, Duitsland, en bij Tomasz Zawierucha aan de Folkwang Universiteit voor de Kunsten in Essen, Duitsland.

Hij won meer dan 30 prijzen bij internationale gitaarwedstrijden, waaronder de prestigieuze ALHAMBRA AWARD en de 1e prijs tijdens de Annual Texas Guitar Competition (2022, VS). Andere hoogtepunten zijn 1e prijzen bij competities zoals het Concours International de Guitare (2018, Frankrijk), het Concurso Internacional de Guitarra Ciudad de Linares Andrés Segovia (2014, Spanje) en festivals in onder meer Griekenland, Italië en Spanje. Daarnaast ontving hij publieksprijzen en onderscheidingen zoals de Martha and John Nye Audience Choice Award.

Voor zijn uitvoeringen ontving hij beurzen van gerenommeerde organisaties, waaronder de Tokyo Foundation, de Viktor Bunzl Scholarship, Yehudi Menuhin Live Music Now en de Brüser Berger Music Award (2023).

Hij trad op in prominente concertzalen en festivals wereldwijd, zoals het Musikverein in Wenen, het Festival de Guitarra de Sevilla, het Hong Kong Guitar Festival, en concerten in onder andere Duitsland, Spanje, Frankrijk, China en de VS. In recente seizoenen speelde hij met orkesten zoals de Neue Philharmonie Westfalen, Shenzhen Chamber Orchestra en het Sinfonieorchester der TH Köln.

Ivan Petricevic is een SAVAREZ-artiest, en zijn opnames zijn uitgebracht bij Hänssler Classic, Contrastes Records en ARS Produktion.

Sarah Van Mol groeide op in een muzikaal gezin, waar haar opa instrumenten bouwde en de kleinkinderen concertjes gaven. Sarah studeerde piano en orgel, waaruit haar liefde voor zang ontstond. In 2001 behaalde ze haar masterdiploma zang aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium in Antwerpen bij Bernadette Degelin. Ze volgde masterclasses bij o.a. Robert Alderson en Guy de Mey en wordt nu gecoacht door Diane Forlano.

Sarah is een veelgevraagd soliste in werken als Händels Messiah, Bachs passies en Weihnachtsoratorium, en requiems van Brahms, Fauré en Nees. Bij het ensemble Euterpe Baroque Consort excelleert ze in barokrepertoire van Monteverdi en Carissimi. Ze werkte mee aan tal van cd-opnames, onder meer met haar vader, organist Jan Van Mol, en zong sopraansolo’s bij het Vlaams Radiokoor in werken van Bach, Rachmaninov en Duijck. Ze trad op tijdens prominente begrafenissen, waaronder die van koningin Fabiola en Jean-Luc Dehaene.

Als ensemblezangeres is Sarah vast verbonden aan het Vlaams Radiokoor en werkt ze regelmatig met Collegium Vocale Gent, De Nederlandse Bachvereniging en andere topensembles. Ze zong onder gerenommeerde dirigenten als Philippe Herreweghe, Jos Van Veldhoven en Yannick Nézet-Séguin. Bo Holten schreef speciaal voor haar de sopraansolo in zijn Handle Variations with Care.

Concertreizen brachten haar naar Europa, Israël, de VS en binnenkort Canada. Sarah is ook actief als muziekpedagoge aan de muziekacademie van Lier.

Rebecca Lefèvre groeide op in Zweden, waar ze op jonge leeftijd piano en cello begon te spelen. Haar interesse in oude muziek, kunst en geschiedenis inspireerde haar om zich te wijden aan de viola da gamba. Haar passie ligt in het vastleggen en overbrengen van de verfijnde schoonheid van oude muziek.

Rebecca begon haar formele opleiding in Stockholm bij Keren Bruce in 2004. Twee jaar later verhuisde ze naar België om haar studies voort te zetten bij Philippe Pierlot aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel, waar ze in 2011 met onderscheiding haar masterdiploma behaalde. Tijdens haar studies had Rebecca het voorrecht privélessen te volgen bij Wieland Kuijken en nam ze deel aan masterclasses met Paolo Pandolfo, Jordi Savall en Vittorio Ghielmi. Geïnspireerd door haar passie voor oude muziek, studeerde ze ook luit bij Xavier Díaz-Latorre en Sofie Vanden Eynde.

Rebecca is medeoprichter van verschillende kamermuziekensembles, waaronder Duo Calambur, Amaranthus, Archipel Consort, enzovoort. Ze treedt regelmatig op met diverse kamermuziekensembles, waaronder Lux Beata, BachPlus en Currende. Daarnaast speelt ze met orkesten zoals Trondheim Barokk en Le Concert d’Anvers en heeft ze opgetreden onder leiding van gerenommeerde dirigenten als Sigiswald Kuijken, Philippe Pierlot en Wim Becu. Ze heeft ook deelgenomen aan cd-opnames en concerten in Europa en Japan.

Als veelzijdig pianist en kamermusicus is de Noorse Joachim een graag geziene gast of diverse grote festivals, waaronder het Bergen International Festival, het Lofoten Piano Festival en het Salzburger Kammermusikfestival. Hij studeerde in Oslo bij de Tsjechische pedagoog Hlinka en in Berlijn bij Nebolsin en bracht in 2014 zijn debuut-CD uit met vroege werken van Schumann, Brahms en Berg. In 2018 nam hij samen met violiste Diana Tishchenko werken op van Debussy, Janáček en Prokofiev. Carr behaalde tal van internationale prijzen, zoals de Eerste Prijs, de Publieksprijs én de Orkestprijs van de Bergen Philharmonic op de International Edvard Grieg Piano Competition in 2014.

De Zuid-Koreaanse celliste Hayoung Choi begon haar muzikale opleiding aan de pre-college van de Korean National University of Arts en studeerde later aan de Purcell School of Music in Engeland. Ze behaalde haar masterdiploma in 2017 bij prof. Helmerson aan de Kronberg Academie in Duitsland, en vervolgt sindsdien haar studies bij prof. Schmidt. Ze volgde ook diverse masterclasses bij o.m. Daniel Barenboim en Sir András Schiff.

Als kamermusicus trad Hayoung op met gerenommeerde musici zoals Jörg Widmann en Martin Helmchen. Als soliste debuteerde ze in 2021 bij het Boston Philharmonic Orchestra en trad ze op met verschillende andere prestigieuze orkesten zoals het Barcelona Chamber Orchestra.

Op haar 13de werd ze de jongste 1ste prijs winnares op de Johannes Brahms International Competition in Oostenrijk. 

Naast tal van andere internationale prijzen werd ze uiteraard de 1ste Laureate van de prestigieuze Koningin Elisabethwedstrijd 2022 voor cello. Sindsdien is ze een veel gevraagde artieste op tal van klassieke muziek evenementen en festivals.

Niels Coppalle is afgestudeerd aan het Conservatoire à Rayonnement Départemental Paris-Saclay (blokfluit) en aan het Nationaal Conservatorium voor Muziek en Dans van Parijs (fagot). Het was tijdens deze leerjaren dat hij zich ook toelegde op het werk van de basso continuo, barokdans en dat hij deelnam aan een hedendaagse creatie. In 2015 behaalde hij zijn 2e cyclus hoger diploma aan de CNSMDP in Early Fagot.

Sindsdien werkt hij, dankzij zijn dubbelrol als blokfluitist en fagottist, samen met tal van kamermuziekensembles en orkesten die gespecialiseerd zijn in de zogenaamde historisch geïnformeerde praktijk (Les Arts Florissants, Les Talens Lyriques, Le Cercle de l’Harmonie, Le Concert d”Astrée, La Grande Ecurie en de Chambre du Roy, Les Musiciens de Saint Julien, samen Marguerite Louise). Daar ontwikkelde hij zijn plezier in het spelen van een gevarieerd repertoire dat varieerde van renaissancemuziek tot muziek uit de 20e eeuw.

Naast zijn muzikale carrière is hij ook geïnteresseerd in instrumentaal vakmanschap, muziekuitgeverij en sociologisch werk over de artistieke wereld.

De tenor Adriaan De Koster vatte zijn hogere muziekstudies aan in 2002, na zijn universitaire opleidingen economie en cultuurmanagement voltooid te hebben. Na zijn master zang aan het Lemmensinstituut (Leuven) bij Jan Caals, Marianne Vliegen en Lieve Jansen studeerde hij in Den Haag bij Andrew Schroeder. Momenteel wordt hij gecoacht door Ronald Klekamp.

Als solist nam hij de tenorpartij voor zijn rekening in vele cantates en het Magnificat van J.S. Bach, alsook in de Mariavespers van Monteverdi en in de oratoria van Haendel. Hij soleerde in de Markuspassie van Keiser, Membra Jesu Nostri (Buxtehude), het Stabat Mater van Haydn en als evangelist en solist in J.S. Bachs Passies.

Naast zijn opleiding als solist is hij ook een veelgevraagde ensemblezanger. Hij deed verschillende projecten met graindelavoix, Vox Luminis, Pygmalion (F) en Cappella Amsterdam. Ook is hij vast lid van de Nederlandse Bachvereniging, Huelgas Ensemble en Utopia Ensemble.

Door in verschillende koren en vele projecten mee te zingen kreeg hij de kans verschillende dirigenten te ontmoeten. Zo zong Adriaan al onder leiding van onder andere Bart Van Reyn, Erik Van Nevel, Masaki Suzuki, Hervé Niquet, Richard Egarr, Paul Van Nevel, Phillippe Herreweghe en Sigiswald Kuijken op vele concerten en opnames.

Nadat Elise Dupont de historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijk ontdekte ging er een nieuwe wereld voor haar open. Zij behaalde haar bachelor diploma aan het Koninklijk conservatorium van Den Haag, waar ze studeerde bij Kati Debretzeni. In september 2020 sloot zij haar master studie aan de Royal Academy of Music in Londen met onderscheiding af, als student van Matthew Truscott en Rachel Podger.
Elise heeft concerten gegeven met gerenommeerde ensembles zoals de Nederlandse Bachvereniging, het Orkest van de Achttiende Eeuw, Amsterdam Baroque Orchestra, il Gardellino (België) en Collegium Marianum (Tsjechië). Ze speelt regelmatig in België bij a nocte temporis en Musica Gloria. Elise heeft aan verscheidene CD opnames meegewerkt, o.a. met Capriola di Gioia, BachPlus en La Sfera Armoniosa. Zij is vast lid en medeoprichter van Le Concert d’Apollon, een orkest gericht op Franse barokmuziek. Daarnaast maakt zij deel uit van het Castello Consort, een ensemble dat zich specialiseert in 17de-eeuwse muziek en waarmee ze in september 2022 een debuut CD heeft opgenomen.
Recente hoogtepunten in haar jonge carrière zijn haar concertmeester rol bij Le Concert d’Apollon in hun debuut tijdens het Festival Oude Muziek Utrecht en haar solo optreden in Wigmore Hall tijdens de Bicentenary Prize van de Royal Academy of Music. Voor de Kohn Foundation Bach Cantata Series in Londen mocht Elise het tweede orkest aanvoeren in Bachs Matthäus Passion onder leiding van Trevor Pinnock. Elise is eerste prijswinnaar van de Mica Comberti Bach Prize. Van 2020-2021 was ze academist bij de Orchestra of the Age of Enlightenment Experience Scheme.
Sinds februari 2017 bespeelt Elise een bijzondere viool die zij in bruikleen heeft van het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. De viool is in 1691 gebouwd door de Amsterdamse vioolbouwer Willem van der Sijde, en werd ooit bespeeld door de jonge prinses Juliana.

Thomas Vandenabeele (°1997) startte zijn muzikale opleiding als slagwerker. Op zijn 16e begon hij te zingen in jeugdkoor Waelrant in Borgerhout, waar hij de liefde voor vocale (koor)muziek ontwikkelde, en in 2019 nam hij deel aan het World Youth Choir.
Van 2018 tot 2021 studeerde hij aan het conservatorium van Antwerpen bij Gary Jankowski, waar hij zijn eerste solo- en opera-ervaringen opdeed.
Sinds 2022 behoudt hij een halftijdse aanstelling als bariton bij het Vlaams Radiokoor, en combineert hij dit met freelance ensemblewerk (o.m. bij Currende, Swara Vocal Ensemble, Vox Luminis) alsook solo-optredens, waarbij hij momenteel vooral oratoriumwerken zingt (Bachcantates, passies etc.). Hij wordt nog regelmatig gecoacht door Jan Van Elsacker.

Andrea Gavagnin, geboren in 1997, studeerde met grote onderscheiding af aan het Conservatorio Benedetto Marcello in Venetië en aan het Conservatoire Royal in Brussel. Hij was lid van de Cappella Marciana in Venetië, trad regelmatig op voor Teatro La Fenice (Venetië) en ontving de ICMA oude muziek 2020.
Andrea Gavagnin treedt regelmatig op met gerenommeerde renaissance- en barokensembles in Europa, zoals Scherzi Musicali (Nicolas Achten), Profeti della Quinta (Elam Rotem), La Cetra (Andrea Marcon), Faenza (Marco Horvat), InAlto (Lambert Colson), ClubMediéval (Thomas Baeté), Choeur de chambre de Namur (Leonardo García Alarcón et al.).
Hij trad ook op met Collegium Vocale Gent (Philippe Herreweghe), Polyharmonique (Alexander Schneider), Concerto Imperiale (Fabien Moulaert), Cappella Concertata (Yves Corboz), Il gusto barocco Stuttgart (Jörg Halubeck), Cappella di Santa Barbara (Umberto Forni) , Ik cavalieri del cornetto (Andrea Inghisciano).
In 2020 richtte hij zijn eigen ensemble op, Prattica di musica.
Hij maakte zijn operadebuut in 2019 als Idaspe in Albinoni’s La Statira, in Teatro Malibran in Venetië en Teatro Mario Del Monaco in Treviso. Zijn interesse voor de 16e en 17e eeuw, ornamentiek en cornetto brachten hem ertoe om te studeren bij prominente cornettospelers zoals William Dongois, Andrea Inghisciano en Lambert Colson, en om een tweede prijs ex aequo te winnen op de Bovicelli-wedstrijd 2020 (Schloss Weißenbrunn foundation) .
Ook in 2020 was hij finalist op het Concours de chant baroque de Froville.
Hij heeft opgenomen voor Ricercar, EnPhases, Musique en Wallonie, CPO, Concerto Classics, Brilliant Classics, Tactus en Amadeus.

Countertenor en alt Bart Uvyn begon zijn muziekstudie op 6-jarige leeftijd aan de muziekschool van Destelbergen. Hij studeerde viool en zang. Sinds 1995 zong hij in het Gentse kathedraalkoor Schola Cantorum onder leiding van kanunnik Michael Ghijs en Filip Martens. In 2003 startte hij zijn zangstudie als contratenor aan het Lemmensinstituut te Leuven, waar hij in 2008 afstudeerde als ‘master in muziek – zang’. Zijn leermeesters waren Dina Grossberger en Dirk Snellings (Capilla Flamenca).
Daarna specialiseerde hij zich in oude muziek aan het Lemmensinstituut en aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hij kreeg les van Peter Kooij, Michael Chance, Rita Dams en Jill Feldman.
Bart Uvyn wordt regelmatig uitgenodigd door ensembles als Collegium Vocale Gent, InAlto en Currende. In het verleden zong hij ook projecten bij onder andere De Nederlandse Bachvereniging, Capilla Flamenca, Psallentes, Vox Luminis, BachPlus, Bl!ndmand en Sette Voci. In 2015 richtte hij mee het Utopia Ensemble op.
In de nabije toekomst zingt hij in verschillende producties bij Collegium Vocale Gent, InAlto en Utopia Ensemble.

Afkomstig uit een muzikale familie begon Phyllis Bartholomeus op jonge leeftijd cello te spelen bij Michel Boulanger. Vervolgens zette ze haar opleiding voort bij Steven Caeyers en Sarah Dupriez tot 2008, toen ze de Axion Classics-wedstrijd van de Banque Dexia won en toegelaten werd tot het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Ze volgde er les bij Marie Hallynck, met begeleiding van Edmond Baert, Guy Danel en Sarah Dupriez. In 2013 behaalde ze daar haar masterdiploma cello met onderscheiding.

Gepassioneerd door historische uitvoeringspraktijk en instrumenten uit die tijd, vervolgde ze haar studies barokcello bij Hervé Douchy aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en bij Rainer Zipperling aan het Lemmensinstituut in Leuven. Phyllis volgde masterclasses in Amsterdam bij Job Ter Haar en verdiepte haar kennis van het klassieke en romantische repertoire bij het Young Orchestra van de Abbaye aux Dames in Saintes. Hier kreeg ze advies van Ageet Zweistra, Hilary Metzger, Alessandro Moccia, Florence Malgoire en Emmanuel Balssa.

Met een bijzondere interesse in kamermuziek volgde ze lessen bij Guy Danel, Muhiddin Dürrüoglu, Igor Semenoff, Vincent Hepp en Wibert Aerts op de ‘moderne’ cello. Op de barokcello specialiseerde ze zich bij Makoto Akatsu, Erik Van Nevel, Herman Stinders, Frank Theuns, Piet Kuijken, Bernard Woltèche en Claire Chevallier.

Momenteel geeft Phyllis celloles aan verschillende academies en werkt ze samen met diverse ensembles, waaronder Il Gardellino, BachPlus, Orchestra Van Wassenaer, Musica Gloria en Sonos Ensemble.

Lena Rademann speelt viool en altviool in de historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijk en maakt met veel passie kamermuziek. Ze studeerde barokviool/-altviool bij Nadja Zwiener (HfM Weimar), Enrico Gatti en Kati Debretzeni (Koninklijk Conservatorium Den Haag), en bij Leila Schayegh (Schola Cantorum Basiliensis). In 2021 behaalde ze haar masterdiploma in Bazel met onderscheiding. Tijdens haar studie was Lena beursstudent van de Duitse Academische Uitwisselingsdienst. Tijdens talrijke masterclasses ontving ze verdere muzikale inspiratie, onder andere van Mechthild Karkow, Stéphanie Paulet en Ryo Terakado.

Ze nam deel aan diverse internationale orkestprojecten, zoals de Hofmusikakademie van de SWR-festivals, EUBO, JSB Ensemble Stuttgart, OFJ baroque en Academia Montis Regalis. Als kamermuzikante speelde Lena op verschillende festivals, waaronder het Festival Oude Muziek Utrecht Fringe, MA Brugge Fringe, ECOS Festival en International Young Artist Presentation.

Meerdere van haar ensembles werden bekroond met prijzen, waaronder de Gebrüder Graun Preis (DNMO-kamermuziekensemble), de 1e prijs van het International Van Wassenaer Concours (Amaconsort) en de 1e prijs van de Berliner Bachwettbewerb (Flor Galante). Naast haar kamermuziekactiviteiten speelt Lena in diverse ensembles voor historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijk in Duitsland, België, Nederland en Zwitserland, waaronder Musica Gloria.

Sopraan Noëlle Drost is een veelzijdige klassieke zangeres.
Ze won meerdere prijzen bij onder andere het Prinses Christina Concours, de International Student Liedduo Competition 2022 en is ze laureaat van Classic Young Masters. Onlangs heeft Noëlle haar debuut gemaakt als solist bij het Orkest van de 18e Eeuw waar ze onder leiding van Daniël Reuss de sopraansolo zong van Händel’s Messiah met Cappella Amsterdam.
In februari 2020 zong ze de titelrol tijdens de première van de opera ‘Carattaco’ van J.C. Bach, samen met het Neue Mannheimer Orchester. Daarnaast was ze december 2021 te zien als Sesto in de productie ‘Cesare e Cleopatra’ van de Dutch National Opera Academy. Ook nam ze in 2022 de rol van Euridice in ‘Orphée et Euridice’ van Glück met barokorkest La Sorpresa op zich en zong ze bij de Saluzzo Opera Academy de titelrol in ‘L’incoronazione di Poppea’ van Monteverdi.
In 2021 heeft Noëlle deelgenomen aan een masterclass met Philippe Herreweghe en Peter Kooij, georganiseerd door Collegium Vocale in de Opera van Gent. Daarnaast was ze in augustus 2021 te horen tijdens een masterclass van Elly Ameling, die ook op nationale televisie werd uitgezonden tijdens de seizoensopening van het programma Podium Witteman. Verder is Noëlle in 2023 Young Artist bij het Leeds Lieder Festival (UK).
Noëlle studeert nu aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag waar ze in het vierde jaar zit, bij Rita Dams, Noa Frenkel en Maurice Lammerts-van Bueren. Daarnaast studeert ze ook Oude Muziek bij Peter Kooij, Francesca Aspromonte en Pascal Bertin. Volgend schooljaar zal zij haar studie vervolgen aan de Hochschule für Musik ‘Hanns Eisler’ in Berlijn.

De jonge Belgische tenor Maxime Melnik trad al op als solist bij Théâtre Royal de la Monnaie, Opéra Royal de Wallonie, Festival de Beaune en Festival d’Aix-en-Provence in werken van Haendel, Mozart, Verdi, Thomas, Donizetti en Meyerbeer. Die samenwerkingen gaven hem de kans om te zingen onder leiding van dirigenten als Leonardo Garcia Alarcon, Jérémie Rhorer, Speranza Scappucci en Sir Mark Elder.

Omdat hij ook geïnteresseerd was in oude muziek, nam hij renaissancewerken op van Lassus en Arcadelt, rollen van Philistine en Messenger in Samson (Haendel) met Leonardo Garcia Alarcon (Ricercar Label), en hij ging onlangs in première voor de rol van Apollon in Io, een onvoltooide opéra. -ballet van Rameau, bij Opera Lafayette in Washington DC en New-York, en maakte zijn Canadese debuut bij Ensemble Clematis.

Volgend seizoen debuteert hij bij Opera Ballet Vlaanderen als Dr. Blind in Die Fledermaus, maakt en neemt hij een solo- en duetprogramma op met Duitse barokmuziek rond Hooglied met Ensemble Clematis en een ander rond Joseph Hector Fiocco met Scherzi Musicali.

Na haar studies aan de Taipei National University of Arts verhuisde de Taiwanese sopraan Wei-Lian Huang naar België om te studeren aan het Conservatorium van Brussel bij Marianne Pousseur en Dinah Bryant. Haar interesse en passie ontdekte ze tijdens het werken aan 17e en 18e eeuwse muziek met Nicolas Achten, Bernard Woltèche, Jean-Luc Impe en Thibaut Lenaerts.
Wei-Lian neemt regelmatig deel aan producties met Les menus plaisirs du Roy, Collegium Ad Mosam en Chamber Choir of Namen in België en Frankrijk. Dankzij deze ensembles kreeg ze de kans om samen te werken met gerenommeerde dirigenten als Leonardo Garcia Alarcon, Jean-Claude Malgoire, Edo de Waart, Guy van Waas, Christophe Rousset, Martyn Brabbins, Hartmut Haenchen en Bart Van Reyn.
Met het Kamerkoor van Namen nam ze deel aan het project “Les indes galantes” van Philippe Rameau en “vespro” van Monteverdi. Soms als koorsolist zoals in “Thamos” van Mozart en recentelijk als “Une suivante de la volupté” in Élisabeth-Claude Jacquet de La Guerr’s opera ” Céphale et Procris”.
Ze werkt vaak samen met Scherzi Musicali, met wie ze optrad op het Festival voor Heilige Muziek van Münster, Festival Laus Polyphoniae Antwerpen en Festival Oude Muziek van Lanvellec. Met hen vertolkte ze de rol van Cupido in John Blow’s Venus & Adonis, de titelrol van Euridice van Caccini, en nam ze in 2018 een cd op gewijd aan Motetten van Giovanni Paolo Colonna en in november 2021 verscheen nog een cd, muziek van Jean -Noël Hamal.

Vincent Berger is een jonge bas-bariton, in 2000 in München geboren. Zijn eerste bredere, muzikale opleiding én zangles kreeg hij als lid van het Leipziger Thomanerchor bij Thomascantor Gotthold Schwarz en Dirk Schmidt. Wegens zijn opvallend kunstzinnige prestaties werd hem het Karl-Straube-legaat van de Stichting Thomanerchor toegekend. Na zijn zangstudie aan de Hochschule für Musik und Theater ‘Felix Mendelssohn Bartholdy’ te Leipzig, volgt hij nu een masteropleiding aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag, waar hij bij Frans Fiselier studeert. Hij nam deel aan masterclasses van Peter Kooij en Lionel Meunier.
Inmiddels is hij actief als freelance bas-bariton en vertolkt regelmatig de bas-solo in cantates, oratoria en passies. In Theater Rudolstadt maakte Vincent met de Thüringer Symphoniker zijn operadebuut als Sarastro in Mozarts ‘Zauberflöte’. Hij werd ook geprezen voor zijn interpretatie van Dovid in de wereldpremière van de jiddische opera ‘Bas-Sheve’ van Henech Kon als deel van de ‘Yiddish Summer Weimar’ met opvoeringen in Parijs, Weimar en Łódź. Zijn concertrepertoire loopt van werken uit de Renaissance tot veel belangrijke bas- en baritonpartijen uit de Barok, de Klassieken, de Romantiek en 20eeuwse muziek. Zijn hart gaat uit naar de (her)ontdekking en uitvoering van onbekende werken.
Naast zijn succesvolle ontwikkeling als solist, hecht hij grote waarde aan het zingen in kamerkoren en ensembles. Zo werkt hij o.a. met Chorwerk Ruhr, Collegium Vocale Leipzig en zijn vocaalsextet ‘voicemade’. Met het Ensemble La Protezione della Musica voert hij renaissance en vroegbarok muziek uit. Tevens heeft Vincent Berger Kielings Matthäus Passie o.l.v. Jeroen Finke op CD gezet.

Stefano Sabene is artistiek leider van het Roma Opera Omnia en Spiritualia festival, waar hij interdisciplinaire programma’s brengt in historische locaties in Rome. Hij speelde honderden concerten op internationale festivals als dirigent en fluitist in renaissance-, barok- en hedendaagse muziek. Als chef-dirigent van het Mozart Sinfonietta Orchestra werkte hij samen met gerenommeerde solisten en componisten en leidde hij talrijke wereldpremières.

Hij dirigeert ensembles zoals het Schola Romana Ensemble, componeert, en produceert voor Opera Omnia. Voor zijn werk ontving hij de internationale prijs “Foyer des Artistes.”

Als kunstfotograaf combineert Stefano zijn muzikale achtergrond met technieken zoals de camera obscura. Hij werkt samen met musea, universiteiten en media zoals RAI en de Vaticaanse radio. Hij publiceerde tentoonstellingen, essays, fotoboeken, audio-cd’s en dvd’s.

Lorenzo Sabene begon op 10-jarige leeftijd met klassieke gitaar en specialiseerde zich later in luit en oude tokkelinstrumenten. Hij studeerde cum laude af aan het Santa Cecilia Conservatorium in Rome en vervolmaakte zich in barokgitaar bij Xavier Diaz-Latorre in Barcelona.

Als medeoprichter van Ensemble Opera Omnia gaf hij talloze concerten in Italië en daarbuiten, met focus op het verbinden van muziek, kunst en erfgoed op locaties zoals Palazzo Doria Pamphilj en San Luigi dei Francesi. Hij trad op als continuospeler met ensembles zoals het Schola Romana Ensemble en het Stradella Project op festivals als Grandezze e Meraviglie en het Pergolesi Spontini Festival. Ook werkte hij mee aan moderne uitvoeringen van barokopera’s, zoals L’Empio Punito van Alessandro Melani.

Naast zijn concertactiviteiten doet hij musicologisch onderzoek. Hij studeerde af in Musicologie aan La Sapienza Universiteit en won in 2022 de Mario D’Agosto-wedstrijd in de categorie oude instrumenten. Hij droeg bij aan de cd Ardo d’amore met Ensemble Opera Omnia.

Franco Todde studeerde gitaar aan het Santa Cecilia Conservatorium in Rome en vervolgde met zang en compositie. Hij volgde masterclasses bij o.a. Leo Brower en Eliot Fisk en won nationale en internationale gitaarwedstrijden, zowel solo als met het Roman Guitar Trio. Met dit trio trad hij op in Italië en daarbuiten, waaronder op Radio3 Suite en het Roma Europa Festival.

Als tenor werkte hij samen met koren zoals het Coro dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia en nam deel aan producties onder dirigenten als Gianluigi Gelmetti en Myung-Whun Chung. Hij zong als solist in werken zoals Bachs *Weihnachtsoratorium* en Händels *Messiah*. Daarnaast werkte hij jarenlang met het Schola Romana Ensemble in renaissance- en barokrepertoire.

Hij maakte opnames voor o.a. Deutsche Grammophon en speelde in filmsoundtracks. Sinds 1996 combineert hij zang en gitaar in een repertoire van de 16e tot 19e eeuw en bracht hij twee cd’s uit.

Paola Alonzi begon met zingen op 10-jarige leeftijd in het koor van S. Maria in Via onder leiding van P. Vittorio Catena, en kreeg al snel solorollen. Later volgde ze de zangcursus aan het Conservatorium van S. Cecilia in Rome onder leiding van Valerio Paperi, en vervolmaakte ze zich bij Paola Leolini.

Ze specialiseerde zich in het barokrepertoire en speelde toneelrollen als Serpina (La serva padrona, G.B. Pergolesi Rome, Teatro de Servi, Palazzo Doria Pamphilj), Dirindina (La Dirindina, D. Scarlatti, Matelica Festival, Rome Teatro dei Servi), Amore (De vertegenwoordiging van ziel en lichaam, E. De Cavalieri Cortona Festival) en vele anderen.

Ze trad op als soliste in stukken als Stabat Mater van G.B. Pergolesi en van L. Boccherini (Todi Arte Festival) voor solisten en orkest, de Lamentazioni van A. Scarlatti (Roma Easter Festival) voor sopraan en orkest, Passio DNJC van A. Scarlatti (Roma Festival I Suoni dello Spirito) The Resurrection van G.F. Händel (Viterbo Barokfestival), Cantates van A. Vivaldi, G.F. Händel, Requiem van W.A. Mozart (Portici, Mozart Box Festival).
Ze heeft verschillende cd’s en dvd’s op haar naam staan, evenals verschillende radio-uitzendingen (Radio 3 Suite). Ze is mede-oprichter van Rome Opera Omnia waarvan ze sopraansoliste is en waarvan ze de artistieke productie voor haar rekening neemt.

Celliste Aleke Alpermann begon haar studies bij Stephan Forck aan de Hochschule für Musik Hanns Eisler in Berlijn en studeerde daarnaast kamermuziek bij Eberhard Feltz. Ze wijdt een groot deel van haar tijd aan kamermuziek en trad op in concerten met het RIAS Kammerchor Berlin, Daniel Hope, Sayako Kusaka, Matthias Wollong en Georg Kallweit. Concertreizen brachten haar door heel Europa, Azië en Latijns-Amerika, en ze werkte mee aan cd-opnames en radioproducties. Ze was lid van de Deutsche Streicherphilharmonie, het Jugendbarockorchester BACHS ERBEN en het Ensemble Concerto +14, waarmee ze in 2012 een beurs won van de Duitse Muziekraad. Als mede-oprichter van het La Cara Cosa Trio won ze de Eerste Prijs op de Internationale Graun Competitie in 2011 en de Tweede Prijs op de Internationale Bach Competitie in Berlijn in 2013.

Ricardo Gil Sánchez voltooide zijn bachelorstudie in Barcelona bij Ashan Pillai en Jonathan Brown. In 2015 verhuisde hij naar Bazel, waar hij zijn masterstudie voltooide bij Silvia Simionescu. Daar maakte hij zijn eerste contact met oude muziek en studeerde postdoctorale studies aan de Schola Cantorum Basiliensis bij Amandine Beyer.

Hij werkt samen met groepen als “Gli Incogniti”, “Infermi D’Amore”, “Abchordis Ensemble” of “I Gemelli”.

Javier Aguilar Bruno studeerde in Berlijn en Bazel, aan de Hochschule für Musik “Hanns Eisler”, de Universität der Künste en de Schola Cantorum Basiliensis. Hij is lid van verschillende ensembles, waaronder de Geneva Camerata, Lautten Compagney en gastspeler bij Akademie für Alte Musik Berlin.

Hij heeft verschillende subsidies ontvangen van verschillende ensembles en instellingen, zoals de “Giorgio Cini” Foundation in Venetië, de groep “Gli Incogniti” en het ensemble “Balthazar Neumann”. In de laatste editie van de “Bach-Wettbewerbs” won hij met zijn groep “Himmelhofkapelle” de tweede prijs.

Edi Kotler voltooide zijn opleiding aan de Hochschule für Musik “Hanns Eisler” Berlijn en Hochschule für Musik in Dresden. Hij heeft verschillende individuele en kamermuziekprijzen gewonnen, waaronder de eerste prijzen op de Tel-Aviv University Competition, de Publieksprijs op ”Aviv Competition ”, de tweede prijs op de “Berliner Bach Wettbewerb” voor oude muziek met zijn groep “Himmelhofkapelle”.
Edi werkte ook regelmatig samen met de Akademie für Alte Musik Berlin, met dirigenten als René Jacobs, Bernhard Fork en Georg Kallweit, en treedt regelmatig op op kamermuziek- en oudemuziekfestivals in gans Europa.

Jan Melaerts (°1961) ontwikkelt zijn muzikale vaardigheden aan de Jeugdmuziekschool “Ward De Beer” in Antwerpen, waar hij later leraar en directeur wordt. Hij studeert blokfluit, oude muziek, en koor aan het “Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium” in Antwerpen en volgt koordirectie bij Wolfgang Gönnenwein. Met ruime koorervaring bij verschillende ensembles, waaronder “Audite Nova” en “Currende,” richtte hij in 1980 het “Antwerps Madrigaalkoor” op en dirigeerde het tot 1987. Sinds 1988 leidt hij vol overgave het koor Melpomene. Als docent was hij 35 jaar verbonden aan de Antwerpse “Hiberniaschool” en dirigeerde hij diverse koren, waaronder “VoKem” in Schilde. Jan Melaerts heeft ook freelance gezongen bij oude muziek-ensembles en koren in binnen- en buitenland.

In 1986 zag Melpomene Antwerpen het levenslicht en onder de bezielende leiding van dirigent Jan Melaerts, die sinds 1988 aan het roer staat, groeide het uit tot een hoog aangeschreven koor. Zowel het repertoire als de kwaliteit van het koor blijven gestaag evolueren, waarbij de focus in de loop der jaren volledig is verschoven naar a-capella-muziek uit de Renaissance en Vroegbarok. Het koor heeft zijn muzikale vleugels uitgespreid met talloze concerten, zowel binnen België in verschillende steden als daarbuiten, met memorabele optredens in steden als Venetië, Rome en Barcelona.

Wouter Dekoninck is titularis-organist van het prachtige historische Penceler-orgel (1714) van de Sint-Geertruikerk in Leuven. Hij specialiseerde zich voor orgel bij Reitze Smits (NL) en voor klavecimbel bij Kris Verhelst (BE) aan het Lemmensinstituut in Leuven. Hij volgde talloze masterclasses in binnen- en buitenland. Hij won verschillende prijzen als concertorganist en componist en concerteert nu solistisch op orgel en klavecimbel doorheen Europa en Japan. Daarbij combineert hij de literatuur voor beide instrumenten vaak met eigen transcripties, composities en improvisaties. Hij verleent vaak zijn medewerking als solist of continuospeler aan talrijke instrumentale en vocale ensembles. Hij ontving een Gouden Label voor de creatie van zijn Grosse Messe 1739 Fûr Bach und Luther. De CD “Wachet auf” van violiste Madoka Nakamaru met composities voor soloviool van Wouter kreeg 5 sterren in De Standaard en kreeg het kwaliteitslabel De Keuze van Klara.

Als organist, klavecinist en  componist is Wouter ook verbonden aan de kunstacademie van Halle en de academie voor muziek en woord van Sint-Agatha Berchem waar hij toegewijd zijn muzikale passies doorgeeft aan de jonge generatie.

Lies Wyers legde zich toe op de viola da gamba bij Philippe Pierlot aan het Koninklijk Conservatorium Brussel. Ze studeerde ook barokcello bij Alain Gervreau.

Lies is voor concerten en opnames onder meer verbonden aan Vox Luminis o.l.v. Lionel Meunier, Scherzi Musicali o.l.v. Nicolas Achten en het Huelgas Ensemble o.l.v. Paul Van Nevel. Om het gambarepertoire voor publiek te brengen richtte ze mee het duo Allred op.

 Marieke Vos is violist en medestichter van Kapellmeister. Ze behaalde masters in viool, barokviool en kamermuziek aan de LUCA Hogeschool Campus Lemmens te Leuven en volgde masterclasses in binnen-en buitenland. Ze is verder actief in o.a. Le Pavillon de Musique, B’Rock, BachPlus, Scherzi Musicali en Musica Gloria, en geeft vioolles in het Conservatorium Leuven. Ze bespeelt een viool van L. Maussiel uit ca. 1730, Neurenberg.

Denis Roosen is klavecinist/organist en artistiek bezieler van Kapellmeister. Hij behaalde masters in orgel, klavecimbel en kamermuziek aan de LUCA Hogeschool Campus Lemmens te Leuven en volgde masterclasses in binnen-en buitenland.

Hij is actief als solist, continuospeler, begeleider en als leraar in Academie Beringen en Kunstacademie Zaventem. Hij bespeelt een klavecimbel van Volker Platte, naar Ioannes Ruckers (1624).

Orlan Ghekiere is afgestudeerd als jazz drummer aan het conservatorium van Antwerpen. In april 2023 bracht hij zijn debuutalbum Jorre uit, waarin hij de barrière tussen alledaagse geluiden en muziek probeert te verbreken.

Daarnaast speelt hij in verschillende bands en maakt elektronische muziek voor theater -en dansvoorstellingen. Deze elektronische composities zijn een mengeling van field recordings en elektronische improvisaties, herkenbare geluiden krijgen een nieuwe onherkenbare context waardoor een tactiele maar
abstracte ruimte ontstaat.

Mona Thijs (1999) behaalde in 2022 een master woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen met het prozaverhaal Schootheuvel, dat werd genomineerd voor de Afstudeerprijs 2022.

Ze schrijft, maakt theater en gaat in haar kunstpraktijk graag het gesprek aan met mensen en locaties. Blueberries leave bruises on the skin, de danstheatervoorstelling die ze samen met Astrid De Haes regisseerde, ging tijdens seizoen ’23-’24 op tour in Vlaanderen.

Het gezelschap Trespugliese bestaat uit de Argentijnse tangodansers Sebastian Ovejero, oorspronkelijk afkomstig uit het noordwesten van Argentinië, en Marie Quilly, die opgroeide in Bretagne.
Na ongeveer tien jaar in Spanje te hebben gewoond, besloten Sebastian en Marie zich in Frankrijk te vestigen terwijl ze hun tournees voortzetten met verschillende muziekgroepen in Spanje en Frankrijk, maar ook in Portugal, Rusland, Israël en Argentinië.
Ze deelden onder meer het podium met gitarist Lakmal Peiris in Madrid of met Proyecto Tamgú tijdens het Granada International Tango Festival (Spanje). Ze hebben La Porteña Tango Trío meerdere malen begeleid op internationale tournees. Ze werkten samen met de alternatieve tangogroep Galeon Tango en met het Théâtre équestre de Bretagne.
Momenteel worden ze opgemerkt op de Franse podia als dansers van het klassieke muziekduo Fortecello en het tangotrio Fortecello Project.
​
Ze bieden ook verschillende dansshows aan die zijn aangepast aan alle soorten publiek, ruimtes en logistiek, en bieden regelmatig workshops en cursussen aan voor verschillende tangostructuren en festivals in Frankrijk en elders.

Carmela Delgado werd in 1991 in Parijs geboren en studeerde aan het Conservatorium van Gennevilliers en in Argentinië. Ze treedt op in gerenommeerde concert- en operahuizen, waaronder Straatsburg, Mulhouse en Rennes, en speelt tangomuziek zoals “Maria de Buenos Aires” en “MisaTango”. Ze werkt samen met ensembles als L’Orchestre de Bretagne en L’Orchestre Lutetia.

Internationaal trad ze op in Praag met “Maria de Buenos Aires”. In Argentinië werkte ze met muzikanten als Ramiro Gallo en Rudi Flores. Carmela focust op tango en improviseert en speelt kamermuziek in diverse ensembles zoals Cuarteto Lunares en EOS.

Ze onderzoekt Argentijnse folklore en flamenco, werkt samen met haar vader Manuel Delgado, en tourde in 2018 door China met het Franse chanson-ensemble Canaille de Panam. Carmela doceert bandoneon aan het Conservatorium Edgard-Varèse en geeft masterclasses op festivals als Tango de Tarbes en het International Institute for World Music.

Philippe Argenty gaat in 2000 naar de Muziekacademie en verhuist in 2003 naar Parijs om zich op muziek en piano te concentreren. In 2005 begint hij aan het Conservatori Superior de Música van Liceu in Barcelona, waar hij in 2011 afstudeert met een diploma in “Piano Performance” en de hoogste onderscheiding krijgt voor zijn uitvoering van Liszts 2e Pianoconcert.

In 2005 wint hij de 2e prijs op het Grand Concours International de Piano in Parijs. Sinds 2004 treedt hij op in verschillende landen, zowel solo als in kamermuziek. In 2011 gaat hij op tournee met het Barcelona-orkest “ConjuntXXI” en speelt het Liszt 2e Pianoconcert. Hij treedt op bij diverse festivals en speelt in formaties zoals Duo Fortecello en NonStop Tango Trio.

Sinds 2016 organiseert hij festivals en muziekseizoenen, waaronder “Les Clés du Classique” en “Saint Savin Piano & Master Classes Festival”. In 2017 treedt hij toe tot de raad van het Festival Pablo Casals in Prades en is sinds 2008 artistiek manager van Les Clés du Classique. In 2015 is hij jurylid bij de Festival Art Duo in Praag.

Met Anna Mikulska (Duo Fortecello) bracht hij albums uit: “Cello and Piano World Tour” (2015), “Soul of Nations” (2018), en “Chopin: Ange ou Démon?” (2022). Ze tourden door Europa, China en de VS. Met Duo Fortecello werkt hij aan het “Music for All” programma en coacht hij jonge artiesten.

Anna Mikulska-Argenty begon haar muziekstudie op zesjarige leeftijd. In 2005 startte ze aan de Muziekacademie in Krakau en studeerde later aan de Ecole Normale de Musique in Parijs. Ze kreeg advies van bekende cellisten zoals Anner Bylsma en Arto Noras. In 2010 behaalde ze een Master’s degree en een Cello Aptitude Certificate.

Sinds 2005 speelt ze solo met verschillende orkesten, zoals het Symfonieorkest van de Muziekacademie van Krakau en het Young Philharmonic Orchestra. Ze speelde in het Cracow Royal Quartet en vormde in 2011 het Quator Volubilis. Ze trad ook op met Nigel Kennedy’s “Orchestra of Life” en tourde door Europa.

Sinds haar verhuizing naar Frankrijk werkt ze samen met het Limoges and Limousin Orchestra en het orkest van Soirées Lyriques in Sanxay. Ze specialiseerde zich in kamermuziek met formaties zoals Duo Fortecello en Trio Gatti. Haar albums met pianist Philippe Argenty omvatten “Cello and Piano World Tour” (2015), “Soul of Nations” (2018), en “Chopin: Ange ou Démon?” (2022). Ze gingen op tournee in Europa, China en de VS.

Sinds 2015 is ze co-directeur van festivals in Frankrijk en lid van de bestuursraad van het Pablo Casals Festival. Met Duo Fortecello werkt ze aan het “muziek voor iedereen” programma, dat klassieke muziek naar kleine dorpen, ziekenhuizen en scholen brengt. Daarnaast coacht ze jonge artiesten.

Pierre Vopat werd geboren in Luik en studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel bij Shirly Laub en haar assistenten Frédéric d’Ursel en Kerstin Hoelen. Ook kreeg hij de kans om een ​​jaar te studeren bij de beroemde violist Lorenzo Gatto.
Sinds 2014 is hij lid van de Young Belgian Strings en kreeg hij de gelegenheid om meerdere jaren op rij bij het NJO te spelen. Hij speelde ook met het Wiener Jeugdorkest, het Oostenrijkse Jeugdorkest en het Aurora Symphony Orchestra in Stockholm.
Hij is de winnaar van verschillende wedstrijden in België zoals Belfius Classics, Horlait-Dapsens en Maurice Lefranc. Momenteel bouwt Pierre een muzikale carrière op in België, met name binnen verschillende symfonische orkesten, terwijl hij een zeer intense activiteit in de kamermuziek behoudt.

Jungbin Lim werd geboren in Zuid-Korea. In 2009 studeerde ze met grote onderscheiding af aan de Ewha Women’s University in Seoul, waar ze een leerling was van Young Lim Ham en Sun-gyu Kim.
Ze bracht haar passie voor piano tijdens verschillende concerten met het Korean Catholic Symphony and Chamber Orchestra (2009-2013). Daarnaast begeleidde ze het Accel Youth Orchestra, het Goyang Chamber Orchestra en het Pilgrim Choir.
Sinds september 2016 woont Jungbin Lim in België, waar ze studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel, onder leiding van Boyan Vodenitcharov, waarna ze begeleiding en kamermuziek studeerde.
Momenteel combineert ze haar werk aan het Koninklijk Conservatorium Brussel als begeleider van de celloklas en haar passie voor kamermuziek in het Trio Memento.

Álvaro Quintero werd geboren in Colombia. Hij begon zijn muziekstudie aan het Tolima Conservatorium in zijn geboortestad en vervolgde zijn muzikale opleiding in Venezuela als deel van het beroemde El Sistema-project, waar hij de kans kreeg om in verschillende orkesten te spelen onder leiding van Gustavo Dudamel.
In 2012 begon hij zijn studies aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel in de klas van Didier Poskin. Vervolgens studeerde hij kamermuziek, wat hem ertoe aanzette om concerten te geven in België en Frankrijk.
Momenteel combineert hij muziekonderwijs als onderdeel van een sociaal-muzikaal project in Brussel met concerten met verschillende ensembles in België, waaronder het Trio Memento.

Marco Mantovani werd in Mantova geboren en studeerde af er aan het conservatorium onder leiding van Antonio Pulleghini met de hoogste cijfers en onderscheidingen. Daarna studeerde hij drie jaar bij Andrea Lucchesini aan “Scuola di Musica di Fiesole”  in Firenze, waar hij cum laude afstudeerde. Hij behaalde zijn Master in ‘Piano Performance’ (2017) en zijn ‘Postgraduate’ diploma (2018), beide met de hoogste onderscheiding, aan het Koninklijk Conservatorium Brussel in de klas van Aleksandar Madzar. In 2017 ontving hij van het Conservatorium de prijs ‘Ingeborg Köberle’ als ‘meest veelbelovende student van het jaar’. Fundamenteel voor zijn artistieke ontwikkeling, zijn ook de adviezen geweest die hij kreeg van de beroemde Portugese pianiste Maria João Pires.

Zijn repertoire reikt van Bach tot Hedendaagse muziek. Zijn passie voor kamermuziek drijft hem ertoe om regelmatig met verschillende musici op te treden en hij is stichtend lid van het “Egmont Chamber Music” ensemble.

Marco Mantovani is assistent-professor piano aan het Koninklijk Conservatorium Brussel, pianoprofessor aan het Conservatoire de Pantin in Parijs en doctoraatsonderzoeker aan het Koninklijk Conservatorium Brussel en de Vrije Universiteit Brussel in het ‘Doctoraat in de Kunsten’.

Evan Buttar heeft een gevarieerde en internationale carrière als uitvoerend musicus op zowel de barokcello als de viola da gamba. Hij heeft opgetreden met groepen als het Orkest van de Achttiende Eeuw, Le Concert des Nations, Ensemble Zefiro, PRJCT Amsterdam en Wrocław Baroque Orchestra, en speelt regelmatig met verschillende ensembles, waaronder het Luthers Bach Ensemble, Musica Gloria, Das Neue Mannheimer Orchester en het Butter Quartet, een historisch geïnformeerd strijkkwartet waarvan hij een van de oprichters is. Zijn kamer- en orkestervaringen hebben hem op internationale podia gebracht op talloze festivals, waaronder het Utrecht Early Music Festival, het MA Festival Brugge, Mozartfest Würzburg, Festival Berlioz, Chopin and his Europe Festival, het Innsbruck Festival of Early Music, de Beethoven Academy in Wrocław en de String Quartet Biennale Amsterdam.

Evan begon op jonge leeftijd met muziek maken in Vancouver, Canada. Na het behalen van een bachelordiploma moderne cello aan de Universiteit van Ottawa in 2014, inspireerde zijn fascinatie voor historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijken hem om naar Nederland te verhuizen, waar hij momenteel woont. Daar behaalde hij in 2016 een masterdiploma barokcello bij Jaap ter Linden aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag en datzelfde jaar begon hij daar aan een tweede masterstudie op de viola da gamba bij Mieneke van der Velden en Philippe Pierlot, die hij in 2018 afrondde.

Evan bespeelt een barokcello van Jakob Weiss (ca. 1745) die hij genereus in bruikleen heeft gekregen uit de collectie van het Nederlands Muziekinstrumenten Fonds.

Pieter De Praetere is een Belgische contratenor. Als solist legt hij zich vooral toe op barokmuziek. Daarnaast is hij een veelgevraagde figuur in het muziektheater.

Pieter is geboren in een muzikale familie. Op zijn 10de gaat hij stemvorming volgen bij Pascal Devreese in Ronse. Op zijn 16de trekt hij naar countertenor Steve Dugardin in Antwerpen. Tijdens zijn studies Literatuurwetenschappen aan de Universiteit Gent volgt hij les bij Hilde Coppé. Kort daarna trekt hij naar het Koninklijk Conservatorium Brussel bij Lena Lootens.

Als solist heeft Pieter een stevig repertoire opgebouwd. Zo vertolkt hij solistenrollen in Messiah van Händel, Stabat Mater van Pergolesi, Gloria van Vivaldi en een aanzienlijk aandeel van cantates, motetten en oratoria van J.S. Bach. Hiermee staat hij op binnen- en buitenlandse podia. Pieter zingt o.a. met de orkesten Musica Gloria, Il Gardellino, B’Rock, BachPlus, Apotheosis … Met Beniamino Paganini en Nele Vertommen van ensemble Musica Gloria werkt hij al enkele jaren intens samen. Samen brachten ze al enkele succesvolle Europese tournees tot stand en ook dit seizoen staan zij samen op binnen – en buitenlandse podia en in de opnamestudio.
In 2024 debuteert Pieter in de opera: in de Reaktorhalle in München zingt hij een hoofdrol in de operacreatie ‘Invitation to a Beheading’ van regisseur Maria Chagina en componist Leon Zmelty. Met het festival Midsummer Mozartiade en Orchestre Royal de Wallonie zingt hij de rol van Farnace in Mozarts ‘Mitridate, Re di Ponte’ in Brussel, Mons en Namur.

Naast zijn werk als klassiek zanger is Pieter een veelgevraagd figuur in het Vlaamse theaterlandschap. Met Muziektheater Broder toert hij al jaren door België met poëtische familievoorstellingen met en over klassieke muziek (Franzerl, Babushka, Seaking…)

Beniamino Paganini (°1994) heeft al van jongs af aan een passie voor oude muziek. Op 16-jarige leeftijd startte hij aan beide Koninklijke Conservatoria van Brussel, later aan de conservatoria van Leuven en Den Haag. Hij ontving zijn masterdiploma’s voor Traverso (2016), Klavecimbel (2017), Maestro al Cembalo (2019) en een bachelordiploma Musicologie (2018), allen met grote onderscheiding. Hij studeerde traverso bij Barthold Kuijken, Frank Theuns en Jan De Winne, renaissance fluit bij Kate Clark en Patrick Beuckels, klavecimbel bij Frédérick Haas, Fabio Bonizzoni, Kris Verhelst en Maestro al Cembalo bij Patrick Ayrton en musicologie aan de KU Leuven waar hij eveneens het diploma Educatieve master Cultuurwetenschappen behaalde.

Daarnaast treedt hij ook op met claviorganum, orgel en blokfluit. Door de Belgische Muziekpers werd hij uitgeroepen tot Jonge Musicus van het jaar 2020 en Klara selecteerde hem in 2021 als één van de Twintigers. Hij behaalde meerdere eerste prijzen en ontving de ‘Sonderpreis der Jury’ op de Internationale Telemann Wedstrijd (2021).

Beniamino is oprichter en, samen met Nele Vertommen, algemene en artistieke leider van het barokensemble Musica Gloria. Met dit ensemble speelt hij een dertigtal concerten per jaar voor organisaties als AMUZ (BE), Bachfest Leipzig (DE), BOZAR (BE), Concertgebouw Brugge (BE), De Bijloke (BE), Klara (BE), Les Festivals de Wallonie (BE), MA Festival (BE), Musica Antica (NL) en Trigonale Festival (AT). Ook realiseerde hij met Musica Gloria reeds talrijke video-opnames en cd’s

Verder werkt hij samen met vele andere ensembles zoals Il Gardellino, Scherzi Musicali, B’Rock en La Petite Bande in concerten en opnames. 

Nele Vertommen (°1999) werd reeds als 5-jarige geboeid door oude muziek. Hier werd haar al duidelijk dat ze deze muziek ook zelf wilde kunnen spelen.

Enkele jaren later startte ze met hobolessen bij Korneel Alsteens. Wanneer ze na 2 jaar spelen ontdekte dat de prachtige hobo-solo’s uit de Mattheüs-Passie eigenlijk voor de barokhobo geschreven werden, ontstond het idee om barokhoboïste te worden.

Op haar 14de begon ze met zelfstudie voor barokhobo, waarna ze zich op 15-jarige leeftijd studente kon noemen aan het Koninklijk Conservatorium Brussel, in de klas van Marcel Ponseele. Na een tussenjaar in Den Haag, ontving ze daar haar bachelordiploma met grote onderscheiding. Terug in België voltooide ze haar masterdiploma, eveneens met grote onderscheiding. Kort na haar afstuderen werd ze geselecteerd door Klara om deel uit te maken van hun reeks “De Twintigers”. Omdat ze ook een grote liefde heeft voor vroeger repertoire, werkt ze sinds enkele jaren ijverig aan haar vaardigheden op vroegere dubbelrietinstrumenten.

Samen met haar partner Beniamino Paganini leidt ze Musica Gloria. Dit ensemble treedt op voor organisaties zoals BOZAR (BE), Trigonale (AT), Bachfest Leipzig (DE), AMUZ (BE), Festivals de Wallonie (BE), SHFestival (CZ), Concertgebouw Brugge (BE), TAM Regensburg (DE) en 30CC (BE) en heeft al verschillende cd’s opgenomen. 

Behalve met Musica Gloria, speelt Nele regelmatig met ensembles als Il Gardellino (BE), A Nocte Temporis (BE), La Chapelle Harmonique (FR), Collegium Marianum (CZ), Gli Angeli Genève (CH), Le Poème Harmonique (FR), Utopia Orchestra (DE) en Concerto Köln (DE).