Menu
Aan elk klassiek concert dat we organiseren is wel een verhaal verbonden. Het verhaal van ‘Het Dissonantenkwartet van Mozart’ dat het Protean Quartet op zaterdag 24 februari in het kaarslicht van de de Sint-Gorgoniuskerk bracht, is er één van toevallige ontmoetingen … of zou er toch zoiets als ‘lotsbestemming’ bestaan?
Dit verhaal begint in het najaar van 2012, lang voordat ik zelfs maar dacht aan het organiseren van klassieke concerten in de regio. Als freelance IT test specialist was ik op zoek naar een nieuwe klant, en kreeg ik op dezelfde dag de bevestiging van drie mogelijke klanten dat ze mijn diensten wilden inhuren. Bij elk van de drie was het interview in een positieve sfeer verlopen, en ook qua -toen nog- dagelijkse verplaatsing waren ze elkaar waard. Bij welke klant ik aan de slag zou gaan hing dus af van één, eerder toevallige factor: de eerste die me een ondertekend contract kon bezorgen.
En dat was een grootbank in het Brusselse, waar ik terecht kwam in een team waar ik me meteen thuis voelde. Voor een freelance consultant is dat niet altijd vanzelfsprekend, omdat je vaak van klant wisselt, maar met dit team was er bijna onmiddellijk een ‘klik’. We werkten vlot en graag samen, we steunden elkaar wanneer dat nodig was en we lachten zo vaak we dat maar konden. En dat was heel vaak. Denk nu niet dat daardoor het werk niet vooruit ging. Het tegengestelde is waar, want precies omdat we stoom aflieten wanneer dat kon, konden we onze job ook beter doen.
Mooie liedjes duren helaas niet lang. Het project waar we aan werkten kwam ten einde, de contracten van consultants werden niet verlengd en de andere teamleden kwamen in andere afdelingen terecht of solliciteerden bij een andere werkgever. Toch bleven we regelmatig met elkaar in contact. Tijdens een lunch een aantal jaren later, vertelde ik dat ik begonnen was met cello te leren spelen en toen bleek dat de broer van één van mijn vrienden viool speelt. Ik vond het leuk, maar bleef er toen niet verder stil bij staan.
We schrijven intussen begin 2019. Conny en ik stappen in het popup project van mijn oude school, huren er de voormalige kapel en zo werd het idee om klassieke concerten te organiseren geboren. Uiteraard vertelde ik tijdens een volgende lunch met mijn oud-collega’s over dit nieuwe project. Pas toen werd me duidelijk dat de broer van één van mijn vrienden professioneel violist was, en onder meer in een kwartet speelde, het Protean Quartet. We namen contact op met elkaar, checkten mogelijkheden af en sloeg de corona toe. Uitstel. Geen afstel.
Net wanneer ik tijdens de zomer vorig jaar op het punt stond om terug contact met hen op te nemen, kwam er een mailtje binnen van het Protean Quartet. Javier, mijn contact persoon en de broer van mijn oud-collega, deed me enkele programma voorstellen en ook nu sloeg het toeval weer toe! Tussen de voorstellen vond ik immers een programma waarin het Dissonantenkwartet van Mozart werd gebracht, een meesterwerk waarvan ik al sinds de start van Klassiek in de Kapel hoopte het in de programmatie op te kunnen nemen. Lang moest ik er dus niet over nadenken 🙂
We regelden de praktische dingen en vingen het kwartet twee dagen eerder op dan voorzien omdat een vorige afspraak voor hen in het water viel. Maar zo konden zij in alle rust repeteren en ondanks het gure weer kennis maken met het mooie en gezellige Hoegaarden.
De eerste avond nodigden we het gezelschap en Chris, bij wie het gezelschap de volgende dagen zou logeren, uit voor een dinner in het Kapittelhuys. Het was tijdens dit dinner dat Chris het idee naar voor schoof om van het concert een concert bij kaarslicht te maken. De spots in de Sint-Gorgoniuskerk doen prima hun werk, maar zorgen eerder voor een harde, felle verlichting, waar enkele kaarsen voor een veel zachtere en warmere sfeer konden zorgen. Ook hier moest ik dus niet lang over nadenken.
In de titel die we aan het concert gaven hadden we de nadruk op Mozart, maar er stonden ook nog twee andere grote componisten centraal. De eerste was Joseph Haydn, van wie er geen noot muziek gespeeld werd maar die als ‘vader van het strijkkwartet’ toch aan de basis lag van de muziek die deze avond gebracht werd. De tweede was Felix Mendelssohn, wiens Strijkkwartet in a klein, opus 13, dat hij op zijn 18de schreef, niemand onberoerd liet. Zelf had ik er bewust voor gekozen om in de aanloop naar het concert die werk niet op youtube, Spotify of aanverwante op te zoeken. De eerste versie die je van een muziekwerk hoor is vaak die waarmee je alle andere vergelijkt, maar een opname, die vaak vakkundig door audio-techniekers is bijgewerkt, kan je nu eenmaal niet vergelijken met een live uitvoering. Het Mendelssohn stuk was voor mij een zeer aangename verrassing.
Ik heb alvast van de avond genoten, en te oordelen aan de zeer verdiende minutenlange staande ovatie, was ik niet de enige.
Natuurlijk hebben we dit concert niet helemaal in ons eentje geregeld. Ik vermeldde Chris al, die het kwartet twee dagen eerder opving dan voorzien en wiens idee de sfeer in de kerk alleen maar nog gezelliger heeft gemaakt. De pupiters, partituur verlichting en de cello stoel konden we lenen van PMS Tenuto, de koffie en thee kwamen van bij Dragon Roast, de pralines die we traditiegetrouw aan de artiesten schenken van Pralibel, en de lunch en het dinner op de dag van het concert werd geleverd door Streetfood.
Tot slot bedanken we ook onze vrijwilligers, Johnny, die ons hielp om ons kistje met wisselgeld waarvan de sleutel plots was verdwenen, terug open te krijgen, en Yingjia, die de kassa aan de inkom regelde.